Złamania podstawy kciuka to pozornie niewielkie urazy, które mają jednak ogromny wpływ na funkcjonalności całej ręki. Kciuk, odpowiedzialny za precyzyjny chwyt i siłę dłoni, odgrywa kluczową rolę w codziennych aktywnościach, a jego uszkodzenie może prowadzić do poważnych ograniczeń. Każdy przypadek takiego złamania jest inny – różni się mechanizmem urazu, stopniem skomplikowania i wymaganiami terapeutycznymi, co dodatkowo komplikuje problem tych złamań i ich leczenia.
Zapraszamy do zapoznania się z obszernym artykułem, napisanym między innymi na podstawie rozmowy z dr. Kamilem Kurczyńskim, ortopedą i traumatologiem, specjalizującym się w Form w chirurgii ręki.
Co to jest i na czym polega złamanie kciuka?
Złamanie kciuka jest pojęciem dosyć ogólnym i mało precyzyjnym; są dwa bardzo istotne aspekty, które porządkują i uściślają ten problem. Po pierwsze jest to uraz, który najczęściej dotyczy nie tyle samego kciuka co jego podstawy – mamy więc do czynienia ze złamaniem podstawy kciuka. Jest to newralgiczny obszar anatomiczny, ponieważ obejmuje staw siodełkowy – łączący pierwszą kość śródręcza z kością czworoboczną większą i odpowiada za szeroki zakres ruchów kciuka. Po drugie – pod względem charakteru złamania wyróżnia się trzy główne jego warianty: złamanie Bennetta, złamanie Rolando oraz złamanie wielofragmentowe.
Każdy z wymienionych typów złamań ma swoją specyfikę, różni się mechanizmem urazu, przyczynami, zakresem uszkodzeń i stopniem ich skomplikowania oraz wymaga indywidualnego podejścia do leczenia. W samym procesie leczenia złamań podstawy kciuka kluczowe jest precyzyjne rozpoznanie, które jest warunkiem przywrócenia prawidłowej funkcji kciuka, bez których ręka traci swoją nadrzędną funkcjonalność polegającą na chwytaniu.
Złamanie Bennetta – wariant (odmiana) złamań podstawy kciuka
Najczęstszym rodzajem złamania podstawy kciuka jest złamanie Bennetta. Jest to złamanie, przezstawowe (intraartykularne) i dwufragmentowe. W jego wyniku większy fragment trzonu pierwszej kości śródręcza ulega przemieszczeniu, natomiast mniejszy fragment pozostaje na swoim miejscu, stabilizowany przez więzadło. Ze względu na działające duże siły deformujące, złamanie to często określa się jako złamanie ze zwichnięciem.
Przyczyny złamania Bennetta
Typowy scenariusz urazu polega na upadku na wyprostowany kciuk, w czasie którego siła działająca wzdłuż jego osi powoduje przerwanie ciągłości tkanki kostnej. Drugim rozpowszechnionym mechanizmem jest uraz w trakcie uprawiania sportów walki, kiedy dochodzi do uderzenia pięścią w twardą przeszkodę lub do przeciążenia w chwili wykonywania chwytu o dużej sile.
Złamanie Rolando – wariant (odmiana) złamań podstawy kciuka
Drugim typem jest złamanie Rolando, które również ma charakter przezstawowy, ale różni się od złamania Bennetta liczbą odłamów. Obejmuje ono powierzchnię stawową podstawy pierwszej kości śródręcza. Zwykle jest to złamanie trójfragmentowe, w którym szczeliny złamania
układają się w kształt litery „T” lub „Y”.
Przyczyny złamania Rolando
Mechanizm powstania urazu zazwyczaj polega na silnym, bezpośrednim uderzeniu w podstawę kciuka. Oddziałujące siły są złożone – nie mają jednego kierunku jak w przypadku złamania Bennetta, ale rozchodzą się w różnych kierunkach, co prowadzi do defragmentacji kości. Typowe sytuacje, w których dochodzi do złamania Rolando to wypadki komunikacyjne, upadki z dużej wysokości, przygniecenia i zgniecenia pod wpływem dużych sił.
Złamanie wieloodłamowe kciuka – wariant (odmiana) złamań podstawy kciuka
Najbardziej skomplikowanym rodzajem urazu jest złamanie wieloodłamowe podstawy kciuka. Charakteryzuje się ono obecnością więcej niż czterech odłamów kostnych. Jest to bardzo trudne złamanie do zaopatrzenia chirurgicznego, wymagające dużej precyzji, doświadczenia operacyjnego chirurga i staranności w leczeniu. Nazwa nie określa jednego typu złamania – jest to ogólna kategoria złamań, ponieważ fragmentacja kości jest bardziej rozległa i złożona, nie zawsze przybiera charakterystyczny kształt (np. „Y” czy „T” jak w złamaniu Rolando), zmiany po złamaniu są bardziej nieprzewidywalne, różnorodne i zindywidualizowane. Praktycznie każde złamanie wielofragmentowe jest inne.
Przyczyny złamania wielofragmentowego
Do złamań wielofragmentowych dochodzi w wyniku bezpośrednich urazów, takich jak uderzenie, upadek z dużej wysokości czy przygniecenie. Może być również skutkiem działania sił ścinających, skrętnych lub kompresyjnych, które powodują rozbicie kości na wiele fragmentów. Okoliczności urazu są najczęściej związane z wypadkami komunikacyjnymi, urazami przemysłowymi, poważnymi upadkami z wysokości i kontuzjami sportowymi z wystąpieniem dużych sił.
Podsumowując, chociaż wszystkie trzy typy złamań dotyczą tej samej okolicy anatomicznej – każde z nich to złamanie podstawy kciuka – różnią się mechanizmami urazu oraz typowymi okolicznościami, w których do nich dochodzi, co sprawia, że przyczyny ich powstawania są zazwyczaj inne. To co je łączy to fakt, że wszystkie są urazami wysoko energetycznymi.
Jakie są ogólne objawy złamania kciuka?
Objawy złamania kciuka są zazwyczaj bardzo wyraźne i łatwo rozpoznawalne. Ból oraz obrzęk pojawiają się niemal natychmiast po urazie, czemu towarzyszy znaczne ograniczenie ruchomości, wynikające zarówno z bólu, jak i ewentualnej deformacji w obrębie kciuka. Deformacja ta, szczególnie w przypadku poważniejszych urazów, często uniemożliwia pacjentowi swobodne posługiwanie się ręką.
Do wspólnych objawów wszystkich typów złamań podstawy kciuka należą bolesność palpacyjna, czyli wyraźna tkliwość przy dotyku w okolicy podstawy kciuka, a także widoczne skrócenie kciuka, jeśli doszło do przemieszczenia odłamów. Dodatkowo, w przypadku przemieszczenia fragmentów kostnych, możliwe jest wyczuwalne trzeszczenie kości podczas badania palpacyjnego. Uraz znacząco wpływa na funkcjonalność dłoni, powodując problemy z chwytaniem przedmiotów, zarówno w ruchach precyzyjnych, jak i siłowych. Ze względu na nasilone dolegliwości i ich charakterystykę, złamania podstawy kciuka zazwyczaj są szybko diagnozowane, co pozwala na wdrożenie odpowiedniego leczenia.
Oto szczegółowe objawy złamań podstawy kciuka:
- ból – ostry, szczególnie przy próbie ruchu kciukiem lub nacisku na jego podstawę,
- obrzęk i zasinienie – widoczne w okolicy podstawy kciuka, mogą sięgać aż do nadgarstka,
- deformacja – możliwa deformacja w okolicy stawu siodełkowego, szczególnie jeśli doszło do przemieszczenia odłamów,
- ograniczenie ruchomości – utrudnione odwodzenie, przywodzenie, ruch obwiedzeniowy i opozycja kciuka,
- ból przy obciążeniu osiowym – silne dolegliwości bólowe podczas nacisku wzdłuż osi kciuka (np. próba „wbicia” kciuka w dłoń),
- niemożność chwytu – problemy z wykonywaniem precyzyjnych ruchów, takich jak chwytanie małych przedmiotów.
Jak wygląda prawidłowa diagnostyka złamań podstawy kciuka?
Największym wyzwaniem w diagnostyce złamania kciuka jest prawidłowe rozpoznanie jego typu. Dlatego opiera się ona na zastosowaniu odpowiednich badań obrazowych, dostosowanych do specyfiki poszczególnych typów złamań. Podstawowym narzędziem w ocenie tych złamań jest radiografia (RTG) wykonywana w projekcjach przednio-tylnej (AP) oraz bocznej.
W przypadku złamania Bennetta takie zdjęcia rentgenowskie pozwalają uwidocznić skośne złamanie podstawy pierwszej kości śródręcza, które może być połączone z podwichnięciem w stawie nadgarstkowo-śródręcznym kciuka.
W złamaniu Rolando, które jest bardziej skomplikowanym, wieloodłamowym uszkodzeniem, radiografia w projekcjach AP i bocznej jest pierwszym krokiem diagnostycznym. Jeśli obraz radiologiczny nie jest wystarczający do precyzyjnej oceny złamania, stosuje się tomografię komputerową (TK). Badanie to dostarcza szczegółowych informacji o liczbie i rozmieszczeniu odłamów kostnych, co jest niezbędne dla dokładnego zaplanowania leczenia operacyjnego.
W przypadku złamań wielofragmentowych podstawy kciuka, radiografia również stanowi podstawowe narzędzie diagnostyczne, pozwalając na ocenę stopnia fragmentacji kości. W bardziej złożonych przypadkach tomografia komputerowa umożliwia dokładną analizę morfologii złamania i wspiera opracowanie optymalnej strategii leczenia. W obu tych przypadkach precyzyjne pozycjonowanie ręki podczas zdjęć rentgenowskich (np. w projekcji skośnej) może znacząco poprawić jakość uzyskanych obrazów.
Dodatkowo, rezonans magnetyczny (MRI) może być zastosowany w diagnostyce współistniejących uszkodzeń więzadeł, takich jak uszkodzenie więzadła łódeczkowo-czworobocznego, lub w przypadku podejrzenia uszkodzeń chrząstki stawowej.
Ultrasonografia (USG ortopedyczne), choć rzadziej stosowana, jest przydatnym narzędziem diagnostycznym, szczególnie u dzieci, gdzie istnieje potrzeba ograniczenia narażenia na promieniowanie. Może być również używana jako metoda przyłóżkowa do wstępnej oceny złamań.
W procesie diagnostycznym należy pamiętać o diagnostyce różnicowej. Nie każdy ból w obrębie podstawy kciuka wynika z urazu kostnego – warto wykluczyć podwichnięcie stawu nadgarstkowo-śródfrecznego kciuka, uszkodzenia więzadeł czy rzadziej występujące procesy zapalne lub nowotworowe.
W trudniejszych przypadkach, takich jak złamanie Rolando czy złamanie wieloodłamowe kciuka, wczesna konsultacja z chirurgiem ręki jest niezbędna dla skutecznego leczenia. Dodatkowo, kontrolne zdjęcia rentgenowskie po wstępnej repozycji mogą być konieczne, aby ocenić stabilność odłamów i wdrożyć odpowiednie, dalsze postępowanie. Dzięki kompleksowemu podejściu diagnostycznemu możliwe jest precyzyjne określenie charakteru urazu oraz wdrożenie optymalnego leczenia dla przypadku, co pozwala na przywrócenie pełnej funkcji kciuka.
Ogólne podejście do leczenia złamania kciuka
Leczenie złamania kciuka (takiego, jak złamanie Bennetta, Rolando i wielofragmentowe), wymaga szczególnej uwagi ze względu na ich charakterystyczną niestabilność i potencjalny wpływ na funkcjonalność kciuka oraz w efekcie – całej ręki.
Kluczowym elementem w podejściu terapeutycznym jest ocena stabilności złamania oraz stopnia przemieszczenia odłamów kostnych. W przypadku złamań Bennetta i Rolando, nawet wstępne zakwalifikowanie pacjenta do leczenia zachowawczego wymaga regularnej kontroli, szczególnie w pierwszym tygodniu po urazie, aby upewnić się, że odłamy kostne pozostają w prawidłowym położeniu. Jeżeli nastąpi przemieszczenie lub utrata stabilności, leczenie operacyjne staje się koniecznością.
Złamania wielofragmentowe podstawy kciuka są jeszcze bardziej wymagające, ponieważ fragmentacja kości dodatkowo utrudnia przywrócenie jej anatomicznego kształtu i stabilności. W takich przypadkach leczenie operacyjne jest najczęściej preferowanym rozwiązaniem, aby precyzyjnie ustabilizować wszystkie fragmenty kostne i zapobiec dalszym komplikacjom, takim jak sztywność stawowa czy utrata funkcji chwytnej kciuka.
We wszystkich trzech przypadkach, niezależnie od typu złamania, celem leczenia jest przywrócenie prawidłowej anatomii, stabilności układu kostno-stawowego i pełnej funkcji kciuka, co wymaga indywidualnego podejścia i ścisłej kontroli w trakcie procesu leczenia.
Leczenie zachowawcze złamania podstawy kciuka
Leczenie zachowawcze złamań podstawy kciuka – Bennetta, Rolando czy wielofragmentowych, jest stosowane jedynie w przypadkach minimalnego przemieszczenia odłamów kostnych. Kluczowym elementem tej metody jest stabilizacja kciuka za pomocą unieruchomienia, najczęściej w opatrunku gipsowym lub za pomocą specjalnej ortezy, co pozwala na kontrolę procesu gojenia. Ze względu na wysoką niestabilność tych złamań, nawet niewielkie przemieszczenie wymaga szczególnej uwagi. Regularne kontrole radiologiczne, zwykle co 7 dni w pierwszym okresie leczenia, są niezbędne, aby monitorować pozycję odłamów kostnych. Jeśli podczas wizyt kontrolnych zostanie zaobserwowana utrata stabilności lub przemieszczenie odłamów, leczenie operacyjne staje się konieczne. Zachowawcze podejście jest możliwe i skutecznie przede wszystkim w przypadkach nieprzemieszczonych złamań,
Operacja złamania kciuka
Operacja złamanego kciuka jest standardem w przypadku niestabilnych złamań podstawy kciuka, zwłaszcza gdy występuje przemieszczenie odłamów kostnych lub złamanie obejmuje wiele fragmentów. W przypadku prostych, dwufragmentowych złamań Bennetta najczęściej stosuje się przezskórne zespolenie drutami Kirschnera, co pozwala na efektywną stabilizację i zachowanie funkcji stawu. W bardziej skomplikowanych złamaniach, takich jak złamania Rolando czy wielofragmentowe, wymagane są zaawansowane techniki operacyjne, takie jak zespolenie śrubami lub płytkami. Tego rodzaju procedury mają na celu precyzyjne odtworzenie powierzchni stawowej oraz zapewnienie stabilności stawu, co jest kluczowe dla przywrócenia pełnej ruchomości i funkcji chwytnej kciuka.
W niektórych przypadkach konieczne może być zastosowanie zewnętrznego stabilizatora, zwłaszcza w złamaniach wielofragmentowych z niestabilnością stawu. Operacja ma również na celu zapobieganie późnym powikłaniom, takim jak artroza stawu siodełkowego, która może wystąpić w wyniku nieprawidłowego zrostu lub niedokładnej rekonstrukcji powierzchni stawowej.
Operacja złamania kciuka, zarówno Bennetta, Rolando jak i złamań wielofragmentowych, jest wskazaniem ze względu na ich wspomniany niestabilny charakter. Wybór odpowiedniej techniki chirurgicznej zależy od specyfiki złamania oraz stopnia przemieszczenia odłamów kostnych.
Procedury operacyjne stosowane w przypadku złamania Bennetta
- Przezskórne zespolenie drutami Kirschnera
- Stosowane w przypadkach, gdy odłamy kostne są odpowiednio duże, aby umożliwić stabilne zespolenie. Procedura polega na wprowadzeniu drutów przez skórę w celu stabilizacji odłamów. Zalety tej metody to minimalna inwazyjność oraz krótki czas zabiegu.
- Otwarta repozycja i wewnętrzne zespolenie (ORIF)
- Wskazana, gdy zamknięta repozycja nie zapewnia odpowiedniego ustawienia odłamów. Polega na chirurgicznym odsłonięciu miejsca złamania, precyzyjnej repozycji odłamów i ich stabilizacji za pomocą śrub lub płytek. Zapewnia dokładne odtworzenie anatomii stawu i stabilność.
Procedury operacyjne stosowane w przypadku złamania Rolando
- Otwarta repozycja i wewnętrzne zespolenie (ORIF)
- Preferowana metoda ze względu na skomplikowany, wieloodłamowy charakter złamania. Pozwala w tym przypadku precyzyjnie odtworzyć powierzchnię stawową i stabilizację odłamów.
- Zespolenie śrubami lub płytkami
- Stosowane w zależności od wielkości i liczby odłamów. Celem jest uzyskanie stabilności i umożliwienie wczesnej mobilizacji stawu.
- Stabilizacja zewnętrzna
- Rozważana jest w przypadkach znacznego uszkodzenia tkanek miękkich lub gdy inne metody nie zapewniają wystarczającej stabilności. Polega na zastosowaniu zewnętrznego aparatu stabilizującego, który utrzymuje odłamy w prawidłowej pozycji.
Procedury operacyjne stosowane w przypadku wieloodłamowego złamania kciuka
- Otwarta repozycja i wewnętrzne zespolenie (ORIF)
- Standardowe podejście w przypadku złamań z dużym przemieszczeniem odłamów.
- Zespolenie śrubami, płytkami lub drutami Kirschnera
- Wybór metody zależy od liczby, wielkości i lokalizacji odłamów. Celem jest uzyskanie stabilności i przywrócenie funkcji stawu.
- Stabilizacja zewnętrzna
- Stosowana w przypadkach rozległych uszkodzeń tkanek miękkich lub gdy inne metody są niewystarczające. Zapewnia stabilizację bez dodatkowego uszkodzenia tkanek miękkich.
Okres pooperacyjny i rehabilitacja po złamaniu kciuka
Okres rekonwalescencji po operacji oraz plan rehabilitacji po złamaniu kciuka zależą od rodzaju złamania, zastosowanej techniki chirurgicznej i stopnia zaawansowania urazu. W przypadku zespolenia drutami Kirschnera czas oczekiwania na zrost kostny wynosi około 5–6 tygodni, po czym usuwa się druty i rozpoczyna rehabilitację. Proces ten trwa od 1 do 3 miesięcy, a jego tempo zależy od motywacji pacjenta oraz współpracy z fizjoterapeutą. Przy stabilnych zespoleniach śrubami lub płytkami okres unieruchomienia jest krótszy, zwykle wynosi około 2 tygodni, co pozwala na wcześniejsze rozpoczęcie fizjoterapii i znacząco skraca czas powrotu do pełnej sprawności.
Fizjoterapia różni się w zależności od typu złamania podstawy kciuka.
- Złamanie Bennetta: rehabilitacja zazwyczaj przebiega szybciej ze względu na stosunkowo prostą strukturę złamania; skupia się na przywróceniu pełnej ruchomości stawu siodełkowego i wzmacnianiu mięśni kciuka, aby zapobiec utracie funkcji chwytnej.
- Złamanie Rolando: ze względu na wieloodłamowy charakter złamania, proces rehabilitacji jest bardziej złożony i czasochłonny; fizjoterapia obejmuje stopniowe przywracanie ruchomości stawu, wzmacnianie mięśni kciuka oraz terapię mającą na celu minimalizowanie ryzyka artrozy; w tych przypadkach często konieczna jest dłuższa rehabilitacja, aby uzyskać pełną funkcję kciuka.
- Złamanie wielofragmentowe: rehabilitacja jest najbardziej wymagająca, ponieważ wielofragmentowe złamania mogą prowadzić do znacznej sztywności stawu oraz osłabienia mięśni; fizjoterapia koncentruje się na odzyskaniu ruchomości stawu, redukcji bólu, wzmocnieniu siły chwytnej i zapobieganiu trwałym ograniczeniom funkcjonalnym; w takich przypadkach rehabilitacja często wymaga bardziej intensywnego i dłuższego programu fizjoterapeutycznego.
W każdym przypadku proces rehabilitacyjny powinien obejmować:
- Ćwiczenia mobilizacyjne – stopniowe przywracanie zakresu ruchu w stawie siodełkowym kciuka.
- Terapię manualną – stosowana w celu zmniejszenia sztywności i poprawy funkcji stawu.
- Ćwiczenia wzmacniające – skoncentrowane na mięśniach kciuka i dłoni, aby przywrócić siłę chwytu i precyzję ruchów.
- Zapobieganie artrozie – techniki mające na celu ochronę powierzchni stawowych i utrzymanie długoterminowej funkcji kciuka.
- Ćwiczenia propriocepcji – pomocne w przywracaniu kontroli i koordynacji ruchowej.
Ile trwa powrót do sprawności po złamaniu kciuka?
Czas powrotu do pełnej sprawności po złamaniu podstawy kciuka zależy od kilku czynników, w tym rodzaju złamania, zastosowanej metody leczenia (zachowawczej lub operacyjnej), intensywności rehabilitacji oraz indywidualnych cech pacjenta, takich jak wiek, ogólny stan zdrowia i motywacja do współpracy z fizjoterapeutą. Oto orientacyjne ramy czasowe w zależności od typu złamania:
Złamanie Bennetta
- Leczenie zachowawcze – pełna sprawność zwykle odzyskiwana jest w ciągu 6–8 tygodni, pod warunkiem braku powikłań.
- Leczenie operacyjne (druty Kirschnera) – powrót do funkcji może trwać 8–12 tygodni, przy założeniu intensywnej rehabilitacji po usunięciu drutów.
- Leczenie operacyjne (śruby/płytki) – rehabilitacja rozpoczyna się wcześniej (ok. 2 tygodni po operacji), co skraca czas powrotu do sprawności do około 6–10 tygodni.
Złamanie Rolando
- Leczenie operacyjne – ze względu na wieloodłamowy charakter złamania, powrót do sprawności jest bardziej czasochłonny. Pełna funkcjonalność kciuka może zostać osiągnięta w okresie od 12 do 16 tygodni, w zależności od stopnia uszkodzenia stawu i intensywności rehabilitacji.
Złamanie wielofragmentowe podstawy kciuka
- Leczenie operacyjne – czas powrotu do sprawności wynosi zazwyczaj od 3 do 6 miesięcy, w zależności od liczby odłamów, zakresu uszkodzeń stawowych i zaangażowania pacjenta w rehabilitację. W bardziej skomplikowanych przypadkach, zwłaszcza z użyciem zewnętrznej stabilizacji, może być potrzebny nawet rok, aby osiągnąć maksymalną funkcjonalność.
Podsumowując – proste złamania Bennetta: 6–10 tygodni, złamania Rolando: 12–16 tygodni, złamania wielofragmentowe: 3–6 miesięcy lub dłużej w przypadku powikłań.
Pełna funkcja kciuka jest niezwykle istotna dla zdolności chwytnej dłoni, dlatego odpowiednie leczenie i rehabilitacja mają kluczowe znaczenie dla skrócenia czasu powrotu do pełnej sprawności.
Powikłania i rokowania po złamaniu podstawy kciuka
Nierozpoznane, wadliwie rozpoznane lub źle leczone złamanie podstawy kciuka, zwłaszcza przezstawowe, może prowadzić do poważnych powikłań. Najczęstszym problemem jest niestabilność kciuka, która sprzyja rozwojowi zmian zwyrodnieniowych w stawie siodełkowym. Zmiany te objawiają się przewlekłym bólem, sztywnością stawu, ograniczeniem zakresu ruchów i trudnościami w wykonywaniu precyzyjnych chwytów. W zaawansowanych przypadkach mogą prowadzić do znacznego upośledzenia funkcji ręki i inwalidztwa. Aby zapobiec takim konsekwencjom, kluczowe jest szybkie rozpoznanie złamania, zastosowanie właściwego leczenia oraz odpowiednie monitorowanie jego przebiegu i rehabilitacja. Przy spełnieniu tych kryteriów rokowania związane z wyleczeniem i odzyskaniem sprawności są dobre.
Złamanie kciuka – podsumowanie
Złamania podstawy kciuka, takie jak złamanie Bennetta, Rolando czy wielofragmentowe, należą do wymagających diagnostycznie i terapeutycznie urazów, które mają istotny wpływ na funkcjonalność dłoni. Szybka i trafna diagnostyka, precyzyjnie dobrane leczenie (zachowawcze lub operacyjne) oraz dobrze zaplanowana rehabilitacja są kluczowe dla przywrócenia pełnej sprawności kciuka i uniknięcia powikłań, takich jak niestabilność stawu czy zmiany zwyrodnieniowe (artroza).
Odpowiednie techniki operacyjne, takie jak zespolenie drutami Kirschnera, śrubami czy płytkami, umożliwiają dokładne odtworzenie anatomii i stabilności stawu. Długość i intensywność rehabilitacji zależą od rodzaju złamania i zastosowanej metody leczenia, ale nadrzędnym celem jest przywrócenie ruchomości, siły chwytnej oraz zdolności precyzyjnych kciuka.
Zrozumienie specyfiki każdego typu złamania i wdrożenie indywidualnie dobranej terapii pozwala na szybki powrót do pełnej sprawności oraz minimalizuje ryzyko późnych komplikacji. Dzięki temu pacjent ma szansę na pełne odzyskanie funkcji ręki i kciuka, co jest kluczowe dla codziennych aktywności oraz jakości życia.
