Złamanie wyrostka łokciowego – przyczyny, diagnostyka, leczenie i powrót do sprawności

Złamanie wyrostka łokciowego należy do najczęstszych urazów w obrębie łokcia – stanowi od 8 do 12% wszystkich jego złamań oraz około 10% złamań kończyny górnej. Średnia częstość wynosi między 12 a 33 przypadki na 100 000 osób rocznie.

Występowanie tego złamania i jego charakter różnią się w zależności od wieku i mechanizmu urazu (bimodalny rozkład wiekowy). Co to znaczy? U osób młodych dominują mechanizmy o wysokiej energii (np. upadek z wysokości, wypadek rowerowy, motocyklowy), u osób starszych – zwłaszcza kobiet po 60. roku życia – najczęściej dochodzi do urazów niskoenergetycznych (np. upadek z własnej wysokości).

Dodatkowo, w przypadku złamań wyrostka łokciowego obserwuje się wyraźną sezonowość – więcej przypadków odnotowuje się zimą oraz latem, co ma związek z warunkami pogodowymi i zwiększoną aktywnością ruchową (sporty i rekreacja).  

Złamania tego typu są zwykle przemieszczone i mają charakter śródstawowy, co wymaga leczenia operacyjnego i precyzyjnej rekonstrukcji funkcji stawu.

Zapraszamy do zapoznania się z obszernym artykułem opisującym najważniejsze zagadnienia związane ze złamaniem wyrostka łokciowego (złamaniem łokcia). Tekst powstał na podstawie obszernego wywiadu z dr. Filipem Kucharczykiem, ortopedą-traumatologiem, który w Form specjalizuje się w leczeniu chorób i urazów kończyny górnej, w tym łokcia.

Co to jest złamanie wyrostka łokciowego?

Złamanie wyrostka łokciowego to przerwanie ciągłości kości łokciowej w obrębie jej górno-tylnej części. Jest to jedna z najważniejszych struktur anatomicznych w obrębie tej kości, która tworzy zawiasowy staw ramienno-łokciowy (jeden z trzech stawów łokcia). Uraz ten ma swoją specyfikę, należy do grupy złamań śródstawowych, ponieważ  w następstwie urazu często dochodzi douszkodzenia chrząstki stawowej, która pokrywa powierzchnię wyrostka łokciowego.

Charakter i specyfika urazu:

• odłamy kostne mogą być przemieszczone lub nie; przemieszczenia są typowe dla tego złamania i wynikają z działania mięśnia trójgłowego, który ma swój przyczep do kości łokciowej,
• w wyniku złamania wyrostka łokciowego, zwłaszcza gdy wystąpiła duża siła kinetyczna, może dojść do wielofragmentowego złamania,
• złamania wyrostka łokciowego mogą być także otwarte; występuje wtedy dodatkowe ryzyko infekcji co powoduje konieczność pilnej interwencji chirurgicznej,
• złamanie wymaga nie tylko precyzyjnego zespolenia kości, ale także odtworzenia powierzchni stawowej, aby uniknąć powikłań (ograniczeń ruchomości łokcia, przewlekłego bólu, niestabilności, artrozy).

Złamanie wyrostka łokciowego to specyficzny rodzaj złamania stawowego charakteryzujący się przerwaniem struktury kostnej kluczowej dla biomechaniki łokcia i związany z dużym ryzykiem przemieszczenia odłamów kostnych, zaburzeniem funkcji wyprostu i możliwym uszkodzeniem powierzchni stawowej. Wszystko to sprawia, że leczenie powinno być szybkie, precyzyjne i prowadzone przez specjalistę biegłego w tego typu urazach; wymaga trafnej diagnostyki, indywidualnie dobranej terapii oraz odpowiednio zaplanowanej rehabilitacji – szczególnie w przypadku złamań przemieszczonych lub wieloodłamowych.

Wyrostek łokciowy – umiejscowienie i budowa anatomiczna

Wyrostek łokciowy stanowi górno-tylną część bliższego odcinka kości łokciowej. Pełni on kluczową rolę w biomechanice stawu łokciowego — tworząc wraz z bloczkiem kości ramiennej staw zawiasowy, umożliwiający zgięcie i wyprost przedramienia.

Budowa osteologiczna wyrostka łokciowego

• Wyrostek łokciowy to wypukła, pogrubiona część kości łokciowej, dobrze wyczuwalna pod skórą. Przednia jego część stanowi górny fragment wcięcia bloczkowego, pasujący do bloczka kości ramiennej, co zapewnia stabilność zawiasu;
• powierzchnia stawowa wyrostka łokciowego (wewnętrzna strona) pokryta jest chrząstką, co klasyfikuje go jako część stawu – każde złamanie wyrostka to złamanie stawowe (przezstawowe).

Przyczepy mięśni i tkanek miękkich

• Ścięgno mięśnia trójgłowego ramienia przyczepia się do tylnej powierzchni wyrostka łokciowego tworząc aparat wyprostny stawu łokciowego,który  w momencie złamania pociąga odłam kostny – głównie ku tyłowi i górze;
• na bocznej krawędzi wyrostka przyczepia się mięsień łokciowy, co dodatkowo wpływa na stabilność i funkcję stawu;  
• powierzchnie boczne i tylna wyrostka mają przyczepy więzadłowe – m.in. tylnego odcinka więzadła pobocznego łokciowego – co stabilizuje staw bocznie i chroni go przy ruchach zgięcia i wyprostu.

Mechanika stawu

Staw łokciowy to staw złożony, który łączy w sobie cechy dwóch typów stawów:

• stawu zawiasowego – umożliwiającego ruchy zgięcia i wyprostu w jednej osi (np. jak zawias),
• stawu obrotowego – umożliwiającego ruchy rotacyjne, czyli supinacji i pronacji (odwracania i nawracania przedramienia).

Dopasowanie wyrostka i bloczka w stawie tworzy naturalny system blokujący wyprost – wyrostek „wskakuje” w dół wyrostka łokciowego, co dodatkowo stabilizuje staw w wyproście.

W normie, prawidłowy zakres ruchu sięga od 0° do ~145° zgięcia, przy czym aktywność codzienna wymaga zakresu 30°‑130°.

Stabilność stawu i znaczenie wyrostka łokciowego

Statyczną stabilność stawu łokciowego zapewniają m.in.:

• dopasowanie powierzchni stawowej  wyrostka łokciowego z bloczkiem kości ramiennej,
• więzadła poboczne łokciowe i promieniowe,
• torebka stawowa.  

Dynamiczną stabilizację łokcia zapewniają mięśnie – głównie triceps, ale również zginacze i prostowniki nadgarstka oraz wspomniana torebka stawowa.

Wyrostek łokciowy, jako kluczowy element stawu łokciowego, łączy elementy kostne, mięśniowe, ścięgniste i więzadłowe stawu. Jego specyficzna budowa anatomiczna determinuje charakter uszkodzeń (złamania stawowe, przemieszczone, wielofragmentowe)i cele leczenia, którymi są: anatomiczne nastawienia i stabilne zespolenie aby odtworzyć powierzchnię stawową.

Złamanie wyrostka łokciowego – na czym polega istota problemu?

Złamanie wyrostka łokciowego – jak wspomniano – to uraz złożony, zaburzający kluczowe funkcje łokcia. Istota problemu opiera się na trzech głównych aspektach: utracie funkcji wyprostu, uszkodzeniu powierzchni stawowej oraz niestabilności stawu.

1.) Przerwanie ciągłości aparatu wyprostnego

Wyrostek łokciowy stanowi główny punkt przyczepu ścięgna mięśnia trójgłowego ramienia, który odpowiada za aktywny wyprost kończyny w stawie łokciowym. Gdy dojdzie do złamania, mięsień „pociąga” odłam ku górze i tyłowi, przerywając ciągłość aparatu wyprostnego. Efektem są całkowita lub częściowa utrata aktywnego wyprostu oraz przemieszczenia kostne.

2.) Charakter śródstawowy złamań i uszkodzenie chrząstki

Powierzchnia stawowa wyrostka od strony wewnętrznej pokryta jest chrząstką stawową i wchodzi w skład stawu ramienno-łokciowego. Złamanie wyrostka łokciowego prowadzi do:

• zaburzenia kongruencji powierzchni stawu,
• upośledzenia ślizgu i płynności ruchu,
• ryzyka wtórnego uszkodzenia chrząstki i powstania zmian zwyrodnieniowych,
• ograniczenia zakresu ruchu, przewlekłego bólu.

3.) Ryzyko niestabilności i wtórnych dysfunkcji

Wyrostek pełni funkcję kostnego klina stabilizującego staw łokciowy przy wyproście. Jego uszkodzenie – zwłaszcza w przypadku wieloodłamowych złamań, uszkodzenia torebki lub więzadeł – prowadzi do:

• zaburzenia statycznej i dynamicznej stabilności łokcia,
• pourazowej sztywności łokcia,
• przewlekłego bólu i ograniczenia siły kończyny,
• postępujących zmian zwyrodnieniowych przy nie anatomicznym zroście.

Mechanizmy i przyczyny złamania wyrostka łokciowego

Złamanie wyrostka łokciowego może nastąpić w wyniku różnych mechanizmów urazowych, zależnych od wieku pacjenta, rodzaju aktywności w momencie zdarzenia i siły działającej na staw łokciowy.

1.) Uraz bezpośredni

Dochodzi do niego wskutek bezpośredniego uderzenia w tylną okolicę łokcia, np. w wypadkach komunikacyjnych, podczas upadku na twardą powierzchnię lub w brutalnym kontakcie sportowym.

Charakterystyka/skutki:

• najczęściej występuje u młodych, aktywnych osób,
• typowe są złamania wieloodłamowe,
• złamanie ma zwykle charakter urazu wysokoenergetycznego.

2.) Uraz pośredni – awulsyjny

Mechanizm ten występuje, gdy podczas upadku na zgięty łokieć (ok. 90°) dochodzi do gwałtownego skurczu mięśnia trójgłowego, który odrywa wyrostek łokciowy od kości. Występuje w momencie:

• dynamicznego napięcia mięśnia podczas lądowania na ręce,
• zablokowania kończyny przy wyprostowanej lub pół zgiętej pozycji.

Charakterystyka/skutki:

• typowe są złamania poprzeczne lub skośne,
• Często występują  przemieszczenia ku górze i tyłowi.

3.) Uraz niskoenergetyczny u osób starszych

W populacji osób w podeszłym wieku, nawet niewielki uraz – np. upadek z wysokości własnego ciała – może doprowadzić do złamania wyrostka łokciowego. Osteoporoza i osłabienie ogólnej siły mięśniowej pogłębiają ten mechanizm. Nierzadko dochodzi do awulsji (oderwania fragmentu kostnego w okolicy przyczepu).

4.) Przeciążenia przewlekłe (rzadkie)

U sportowców (miotacze, gimnastycy, zawodnicy crossfit), powtarzalne przeciążenia zgięciowo-wyprostne mogą prowadzić do mikrozłamań przeciążeniowych wyrostka łokciowego. Są one trudne do rozpoznania i wymagają zaawansowanej diagnostyki obrazowej.

Znaczenie siły mięśnia trójgłowego – patomechanizm deformacji

Omawiając mechanizmy i przyczyny złamania wyrostka łokciowego należy wskazać bardzo istotną rolę, jaką w tym kontekście odgrywa mięsień trójgłowy. Powoduje on komplikacje takie jak deformacje i przemieszczenia:

• pociąga fragment kostny ku górze i tyłowi,
• powoduje przemieszczenia uniemożliwiające zrost złamania,
• wymusza stosowanie technik chirurgicznych przeciwdziałających sile odciągającej.

Klasyfikacja złamań wyrostka łokciowego i ich znaczenie funkcjonalne

Złamania wyrostka łokciowego klasyfikuje się w zależności od przemieszczenia i stabilności:

• typ I – złamania nieprzemieszczone, stabilne, z zachowaniem mechanizmów osteogenicznych,
• typ II – złamania z przemieszczeniem odłamów, ale z zachowaniem stabilność stawu,
• typ III – złamania przemieszczone z towarzyszącą niestabilnością  stawu łokciowego, tzw. złamania ze zwichnięciem.

Przemieszczenie powyżej 2 mm stanowi już wskazanie do leczenia operacyjnego – ze względu na uszkodzenie powierzchni stawowych i aparatu wyprostnego.

Objawy złamania wyrostka łokciowego

Objawy złamania wyrostka łokciowego są najczęściej ostre i jednoznaczne, trudne do przeoczenia czy bagatelizacji, skłaniające do szybkiej diagnostyki. Występują praktycznie natychmiast po urazie.

1.) Ból i obrzęk

• ostry, przeszywający ból w tylnej części łokcia,
• szybki rozwój obrzęku i zasinienia,
• obecność krwiaka w okolicy wyrostka łokciowego, czasem rozciągającego się wzdłuż ramienia i przedramienia.

2.) Deformacja i tkliwość

• przy złamaniach z przemieszczeniem – wyraźna deformacja kształtu łokcia,
• wyczuwalna palpacyjnie szczelina między odłamami,
• tkliwość uciskowa tylno-bocznej części stawu.

3.) Utrata wyprostu (objaw charakterystyczny)

• brak możliwości aktywnego wyprostowania łokcia przeciwko grawitacji lub oporowi,
• tzw. „extension lag” – objaw wskazujący na przerwanie ciągłości mechanizmu wyprostu,
• w złamaniach nie przemieszczonych występuje ograniczony i  bolesny wyprost.

4.) Objawy neurologiczne i naczyniowe

• parestezje lub mrowienie w IV i V palcu (objaw ucisku na nerw łokciowy),
• ewentualny niedowład w obrębie ręki,
• możliwe zaburzenia tętna z powodu towarzyszących uszkodzeń naczyń – szczególnie rzadkie.

5.) Objawy niestabilności stawu

• uczucie „luzu” lub „przeskakiwania” w stawie łokciowym,
• wrażenie braku kontroli przy ruchach wyprostu – zwłaszcza przy współistniejącym uszkodzeniu więzadeł lub torebki stawowej.

Diagnostyka złamania wyrostka łokciowego

Prawidłowa diagnoza złamania wyrostka łokciowego wymaga połączenia dokładnego badania klinicznego i obrazowania. Pozwala to precyzyjnie ocenić charakter złamania, stopień i rodzaj przemieszczeń i ewentualne naruszenia struktur stawowych.

Badanie kliniczne

• Wyczuwalna palpacyjnie szczelina między odłamami.
• Badanie neurologiczne i naczyniowe kończyny – konieczne, ponieważ obrzęk i przemieszczenie kości mogą uciskać struktury naczyniowo-nerwowe; szczególną uwagę zwrócić należy na tętno na obwodzie kończyny  oraz czucie i funkcje ruchowe z zakresu nerwu łokciowego.
• Ocena całej kończyny – w celu wykluczenia dodatkowych urazów w obrębie sąsiadujących stawów i kości.   
• Stwierdzenie typowego dla złamania wyrostka łokciowego objawu –  „extension lag”, wskazujący na przerwanie ciągłości aparatu wyprostnego .

Badania obrazowe

a.) Zdjęcia rentgenowskie (RTG)

• Podstawowe zdjęcia łokcia w projekcjach AP (anteroposterior) i true lateral pozwalają ocenić typ i zakres złamania, przemieszczenie fragmentów (>2–3 mm), oraz ewentualne uszkodzenia sąsiednich struktur (głowa promieniowa, wyrostek łokciowy). 
• W razie potrzeby dodatkowa projekcja radiocapitellar – szczególnie przy podejrzeniu urazów głowy promieniowej lub bloczka kości ramiennej.

b.) Tomografia komputerowa (TK)

• Wskazana w złamaniach złożonych, wieloodłamowych oraz przy uszkodzeniu sąsiadujących elementów – pomaga w szczegółowym planowaniu operacyjnym, ocenie kompresji stawowej i stopnia uszkodzenia chrząstki stawowej.
• Tomografię warto rozważyć  także, gdy RTG nie pokazuje dobrze złamania, ale pacjent nie może wyprostować łokcia (test wyprostu).  

c.) Rezonans magnetyczny (MRI) i USG

• MRI przydaje się do oceny uszkodzeń więzadeł, kaletki łokciowej oraz aparatu wyprostnego; nie jest badaniem rutynowo wykonywanym przy złamaniach wyrostka łokciowego.  
• U osób młodszych (<12 lat) sprawdza się USG jako wczesne narzędzie przesiewowe. 

Po rozpoznaniu i zestawieniu wszystkich wyników badań można przypisać złamanie do jednego z trzech typów opisanych powyżej i dostosować optymalną procedurę leczenia.

Podsumowanie dot. diagnostyki

• RTG (AP + lateral) to podstawowe badanie, które umożliwia szybką ocenę złamania.
• TK jest kluczowym badaniem w ocenie złamań skomplikowanych oraz w planowaniu zabiegu.
• Kliniczny test wyprostu na liczne urazy z negatywnym RTG – stosowane gdy wynik jest dodatni, wskazanie do TK.
• MRI i USG dostarczają dodatkowych informacji o uszkodzeniach tkanek miękkich.  

Takie kompleksowe podejście pozwala na precyzyjną klasyfikację złamania, wybranie optymalnego leczenia (zachowawczego lub operacyjnego) i przygotowanie planu operacyjnego z naciskiem na odtworzenie anatomicznej powierzchni stawowej i odzyskanie funkcji kompleksu stawów łokcia.

Złamanie wyrostka łokciowego – leczenie

Głównymi celami leczenia złamania wyrostka łokciowego są:

1. anatomiczne odtworzenie powierzchni stawowych w celu odzyskania  funkcjonalnej biomechaniki i zapobieżeniu rozwojowi choroby zwyrodnieniowej;
2. przywrócenie ciągłości aparatu wyprostnego stawu łokciowego;
3. zapewnienie stabilności łokcia, umożliwiającej maksymalnie wczesną rehabilitację, co minimalizuje ryzyko sztywności łokcia i wtórnych zmian zwyrodnieniowych;
4. osiągnięcie pełnego zakresu ruchu oraz siły funkcjonalnej łokcia i kończyny górnej — kluczowych dla codziennych, zawodowych i sportowych aktywności.

Leczenie zachowawcze

Leczenie bez ingerencji chirurgicznej rozważa się w przypadku złamań nieprzemieszczonych bez zaburzenia ciągłości powierzchni stawowej i aparatu wyprostnego – gdy pacjent potrafi aktywnie wyprostować łokieć.

Metody i przebieg leczenia zachowawczego

• Unieruchomienie w 45–90° zgięcia przez 7–10 dni.
• Stopniowe uruchamianie po 1–2 tygodniach, po potwierdzeniu stabilizacji w badaniach obrazowych .
• Regularne badania kontrolne RTG w celu wykluczenia przemieszczeń wtórnych.
• Fizjoterapia obejmująca lekkie ćwiczenia czynnościowe.

Leczenie operacyjne

Jednoznacznym wskazaniem do leczenia operacyjnego są złamania przemieszczone, wielofragmentowe, otwarte oraz przezstawowe. Wskazaniem jest także nieskuteczne leczenie zachowawcze i brak stabilnego zrostu kostnego. 

Metody i procedury stosowane w leczeniu operacyjnym

1. Tension-band wiring (TBW) – stosowany w złamaniach poprzecznych bez kompresji; TBW wykorzystuje zasadę biomechanicznego przekształcenia sił rozciągających (odciągających), które działają na miejsce złamania (np. przez mięsień trójgłowy), w siły ściskające – stabilizują odłamy kostne. 
2. Zespolenie płytą – wskazane przy złamaniach wieloodłamowych, złamaniach skośnych, złamaniu Monteggia, złamaniach poniżej wyrostka.  
3. Zespolenie śrubą śródszpikową – jest stosowane przy prostych złamaniach, ale jej usunięcie może być trudne.
4. Resekcja (wycięcie) fragmentu kostnego oraz reinsercja (ponowne przytwierdzenie) aparatu wyprostnego  – rozważane u pacjentów osteoporotycznych, z małymi fragmentami kostnymi lub u osób z niskimi potrzebami funkcjonalnymi.

Fizjoterapia w leczeniu zachowawczym i pooperacyjnym

Niezależnie od wyboru ścieżki i metody, rehabilitacja po złamaniu wyrostka łokciowego jest istotnym elementem leczenia. W przypadku leczenia operacyjnego umożliwia szybszy powrót do sprawności, szybsze uruchomienie i usprawnianie, w leczeniu zachowawczym pozwala skompensować utratę określonych funkcji – bądź czasową, bądź stałą. W obu przypadkach rehabilitacja pozwala zapobiec niepożądanemu usztywnieniu łokcia, do którego ma on naturalną skłonność.

Rola i funkcje poszczególnych elementów i etapów rehabilitacji w leczeniu złamań wyrostka łokciowego zależy zawsze od indywidualnej specyfiki każdego przypadku i jego leczenia. Proces indywidualizacji i dopasowania do potrzeb pacjenta jest jednym z fundamentów prawidłowej terapii. Istnieje jednak kilka stałych elementów, są to:

• wczesne, powolne uruchamianie stawu i kończyny górnej – już od 1 tygodnia po zabiegu (w TBW i płytowaniu) ;
• w kolejnych etapach zwiększanie zakresu ruchu, wprowadzenie izometrii i czynnych ruchów pronacji/supinacji;
• trening siły – początkowo izometryka, potem opór, aż do ćwiczeń funkcjonalnych i aktywności sportowej w 12–16 tygodniu.

Przykładowy protokół rehabilitacji ORIF (zespoleń operacyjnych) przebiega zazwyczaj w czterech zasadniczych fazach.

1. Faza I (0–2 tyg.) – ochrona, unieruchomienie w 90°, ćwiczenia barku, nadgarstka, palców, izometria, kontrola obrzęku; im krótszy czas unieruchomienia tym lepiej.
2. Faza II (2–6 tyg.) – rozpoczęcie ruchu w łokciu z asekuracją (0–105°), izometria wyprostu, przeciwbólowe ruchy pod kontrolą, praca nad blizną.
3. Faza III (6–12 tyg.) – pełen zakres ruchu, siła funkcjonalna, pronacja‑supinacja, powrót do codziennych czynności.  
4. Faza IV (12–16 tyg. i później) – wzmacnianie ekscentryczne/szybkie, trening plyometryczny, sportowy lub przysposobienie do powrotu zawodowego .

Rokowania i ryzyko powikłań w leczeniu złamań wyrostka łokciowego

Złamanie wyrostka łokciowego daje zazwyczaj dobre rokowania, jednak istnieje istotne ryzyko wystąpienia powikłań. Podstawowym warunkiem powodzenia leczenia i minimalizacji powikłań jest wczesne rozpoczęcie leczenia poprzedzone trafną diagnozą.

Rokowania po złamaniu wyrostka łokciowego

• Prawidłowy zrost kostny u większości pacjentów następuje w ciągu 6–12 tygodni.
• Rehabilitacja umożliwia powrót do codziennych czynności w 3–4 miesiące od urazu, choć u pacjentów aktywnych fizycznie optymalny czas powrotu może wynosić 3–6 miesięcy .
• Większość pacjentów osiąga funkcjonalny zakres ruchu (30–130°), jednak należy podkreślić, że u 30–50% obserwuje się lekkie ograniczenie pełnego wyprostu (o ok. 10–15°), które jednak rzadko obniża realną jakość życia. 
• Degeneracyjne zmiany stawowe występują u około 50% pacjentów, lecz często są asymptomatyczne, a aż 96% osób deklaruje dobre lub bardzo dobre wyniki leczenia.

Powikłania po złamaniu wyrostka łokciowego

• Sztywność stawu i ograniczenie ruchu – do 50% pacjentów może cierpieć z powodu przykurczów, choć najczęściej nie przeszkadzają one w codziennej aktywności .
• Kostnienie pozastawowe – występuje w około 13% przypadków i może pogłębiać ograniczenia.
• Artroza (zmiany zwyrodnieniowe stawów) – u połowy pacjentów obecne są zmiany zwyrodnieniowe widoczne radiologicznie, ale tylko u części powodują one odczuwalne dolegliwości.  
• Nietolerancja implantów – najczęściej po zastosowaniu TBW lub płytek; implanty usuwa się u 50–75% pacjentów; w przypadku płytek – możliwość usunięcia wynosi 30–50% .
• Brak zrostu – zdarza się rzadko (~1%), ale wymaga reakcji chirurgicznej (reoperacja, przeszczep kostny, rewizja zespolenia) .
• Nieprawidłowy zrost – wewnątrzstawowy może naruszać powierzchnię chrzęstną, prowadząc do sztywności lub przykurczy; zewnętrzny – zaburza stabilność i biomechanikę czynności pronacji-supinacji.
• Neuropatie: nerwu łokciowego – neuropatia u 2–12% pacjentów, często ustępuje po leczeniu zachowawczym; ingerencja neurochirurgicznych może być konieczna; innych nerwów – środkowy, międzykostny przedni – występuje rzadziej, ale jest możliwa .
• Zakażenie – w płycie (PF) szacunkowa częstotliwość to ~13%, wzrost w porównaniu do TBW, zwłaszcza w otwartych złamaniach .
• Konieczność reoperacje – TBW wiąże się z usunięciem implantów u 50–80% pacjentów; PF – u około 30% .
• Ponowne złamanie – możliwe po przedwczesnym usunięciu implantów lub w wyniku nieprawidłowego/niepełnego zrost u.

Podsumowanie

Złamanie wyrostka łokciowego to uraz z pogranicza ortopedii urazowej i chirurgii precyzyjnej – wymaga nie tylko trafnej diagnozy, ale i indywidualnie dopasowanego leczenia, które przywróci funkcję kompleksu stawów łokciowych bez sztywności, bólu i ograniczeń.

Dzięki właściwie przeprowadzonej diagnostyce, trafnemu doborowi leczenia (zachowawczego lub operacyjnego) oraz wczesnej i dobrze zaplanowanej rehabilitacji, większość pacjentów ma szansę na szybki i bezpieczny powrót do pełnej sprawności.

Wszystkie formy złamań wyrostka łokciowego – zarówno nieprzemieszczone, jak i złożone wieloodłamowe przypadki wymagające zaawansowanego zespolenia operacyjnego – są na co dzień diagnozowane, leczone i rehabilitowane w Form przez dr. Filipa Kucharczyka lub pod jego nadzorem. Jako specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu, dr Kucharczyk łączy wiedzę kliniczną z doświadczeniem operacyjnym, zapewniając pacjentom kompleksową i spersonalizowaną opiekę na każdym etapie leczenia.