Kolano to jeden z najbardziej złożonych i obciążonych stawów w układzie ruchu człowieka. Każdego dnia nasze kolana przenoszą ciężar całego ciała, amortyzują i znoszą przeciążenia związane z naszą mobilnością, umożliwiają chód, bieg i skoczność, jednocześnie stabilizując cały narząd ruchu. Kiedy dochodzi do poważnego urazu w obrębie kolana, stawką staje się nie tylko sprawność, ale ogólny dobrostan i komfort życia – a nierzadko również samodzielność.
Wśród urazów kolana szczególne miejsce zajmują złamania, a wśród nich złamanie końca dalszego kości udowej, oraz specyficzny rodzaj tego złamania obejmujący najczęściej powierzchnię stawową kolana – tak zwane złamanie kłykcia kości udowej. Tego rodzaju złamanie może obejmować jeden lub oba kłykcie kości udowej i nie jest błahym pęknięciem kości – to złożony, poważny problem ortopedyczny, który wymaga precyzyjnej diagnostyki, starannie zaplanowanego i przeprowadzenia leczenia operacyjnego oraz skrupulatnej rehabilitacji. Błąd na którymkolwiek z etapów tego procesu może prowadzić do trwałych konsekwencji: deformacji osi kończyny, utraty ruchomości stawu lub przyspieszonego rozwoju zmian zwyrodnieniowych stawu (artrozy).
Zapraszamy do zapoznania się z artykułem poświęconym złamaniu końca dalszego kości udowej (w tym złamaniu kłykcia), który powstał na podstawie obszernego wywiadu z dr. n. med. Pawłem Ambroziakiem – ortopedą-traumatologiem specjalizującym się w Form w diagnostyce i leczeniu chorób oraz urazów kolana i okolicy kolana.
Co to jest złamanie końca dalszego kości udowej?
Złamanie końca dalszego kości udowej to urazowe przerwanie ciągłości struktury kostnej w obrębie dystalnej (dolnej) części kości udowej – odcinka bezpośrednio tworzącego górną część stawu kolanowego. Może ono obejmować jedną lub obie części kości udowej tworzące górną połowę kolana, zwane kłykciami kości udowej. Nierzadko dotyczy również powierzchni stawowej, czyli chrząstki pokrywającej te struktury.
Tego rodzaju złamania klasyfikowane są jako złamania okołostawowe i mogą mieć bardzo zróżnicowany charakter – od prostych, nieprzemieszczonych pęknięć po złamania wieloodłamowe, przemieszczone i z zajęciem powierzchni stawowej. Ich wspólną cechą jest potencjalne zagrożenie dla funkcji całej kończyny dolnej poprzez zaburzenie jej osi i stabilności oraz biomechaniki stawu, co czyni je urazami o dużym znaczeniu klinicznym.
Ze względu na bliskość stawu kolanowego oraz wysokie ryzyko uszkodzenia chrząstki i tkanek miękkich, złamania te wymagają szczegółowej oceny radiologicznej i przemyślanego podejścia terapeutycznego – w celu zachowania integralności powierzchni stawowej i zapobiegania długofalowym powikłaniom, takim jak zmiany zwyrodnieniowe (artroza).
Umiejscowienie w narządzie ruchu i budowa anatomiczna końca dalszego kości udowej
Koniec dalszy kości udowej to jej dolna część, zlokalizowana tuż powyżej stawu kolanowego. Wraz z górną powierzchnią kości piszczelowej i tylną stroną rzepki tworzy zasadnicze komponenty stawu kolanowego – największego i najbardziej złożonego stawu w organizmie człowieka.
Anatomicznie koniec dalszy kości udowej składa się z części dalszej trzonu kości udowej oraz obejmuje dwa masywne kłykcie: przyśrodkowy i boczny. Są one oddzielone od siebie dołem międzykłykciowym, który stanowi miejsce przyczepu dla więzadeł krzyżowych. Powierzchnie kłykci pokryte są grubą warstwą chrząstki stawowej, co umożliwia płynne i bezbolesne ruchy w stawie kolanowym.
Koniec dalszy kości udowej odgrywa kluczową rolę w biomechanice kończyny dolnej – odpowiada za przenoszenie obciążeń z uda na podudzie, stabilizację kolana w ruchu oraz utrzymanie osi kończyny dolnej. Każde zaburzenie w jego strukturze w wyniku złamania lub przemieszczenia względem innych struktur (skręcenie, zwichnięcie) – może prowadzić do zakłócenia pracy całego stawu, z konsekwencjami dla chodu, równowagi i funkcjonalności kończyny.
Na czym polega istota problemu związanego ze złamaniem kłykci?
Złamanie końca dalszego kości udowej stanowi jedno z trudniejszych klinicznie złamań w obrębie kończyny dolnej. Nawet niewielkie zaburzenie w obrębie jego struktury może skutkować poważnymi konsekwencjami biomechanicznymi.
Szczególnie niebezpieczne są złamania, które obejmują powierzchnię stawową kłykci kości udowej. Nawet minimalne nierówności w obrębie chrząstki stawowej prowadzą do wzrostu tarcia, punktowego przeciążania oraz przyspieszonego zużycia stawu. W efekcie rozwijają się zmiany zwyrodnieniowe kolana – to proces przewlekły, postępujący i nieodwracalny od momentu powstania pierwszych zmian. Dodatkowym zagrożeniem jest ryzyko nieprawidłowego zrostu, który może prowadzić do zaburzenia osi kończyny (szpotawość lub koślawość), ograniczenia ruchomości oraz trwałego bólu przy obciążeniu.
Wspomniane zaburzenie osi kończyny prowadzi do nieprawidłowej biomechaniki stawu kolanowego i w efekcie nadmiernego zużywania się określonych części stawu i jego stopniowej degeneracji (artrozy).
Z uwagi na skomplikowaną anatomię tej okolicy i potencjalne konsekwencje nieprawidłowego leczenia, złamania nasady dalszej kości udowej wymagają indywidualnie zaplanowanego postępowania oraz szczególnej precyzji zarówno na etapie diagnostyki, jak i leczenia operacyjnego.
Przyczyny i mechanizmy prowadzące do złamania kłykcia kości udowej
Złamania końca dalszego kości udowej występują najczęściej w wyniku działania sił o wysokiej energii, które przekraczają fizjologiczną wytrzymałość kości. Są to urazy typowe dla ciężkich wypadków komunikacyjnych, upadków z wysokości lub bezpośrednich, silnych uderzeń w okolicę kolana – zwłaszcza z przodu lub z boku. Często zdarzają się u młodych, aktywnych pacjentów w wyniku urazów wysokoenergetycznych, takich jak wypadki motocyklowe.
Do najczęstszych mechanizmów prowadzących do złamania należą:
- upadek z wysokości z lądowaniem na wyprostowaną kończynę dolną, co powoduje kompresję końca dalszego kości udowej,
- bezpośrednie uderzenie w kolano lub udo, np. podczas zderzenia samochodowego (tzw. „dashboard injury” – zderzenie kolana z deską rozdzielczą),
- potrącenie pieszego lub rowerzysty, w którym siła uderzenia koncentruje się w okolicy kolana,
- urazy sportowe (rzadziej występujące), zazwyczaj w kontekście kontaktowych dyscyplin i niekontrolowanego upadku lub przeprostu stawu.
Charakterystyczną cechą tych złamań jest to, że nie powstają one w wyniku drobnych, niskoenergetycznych zdarzeń – jak skręcenia czy potknięcia. Wymagają oddziaływania dużej siły zewnętrznej, często z komponentą rotacyjną, kompresyjną lub ścinającą. U osób starszych z zaawansowaną osteoporozą może dojść do podobnych złamań przy znacznie mniejszej energii urazu, jednak nadal nie są to uszkodzenia typowe dla codziennych przeciążeń czy niewielkich urazów.
Złamania końca dalszego kości udowej i kłykcia kości udowej – objawy
Złamanie końca dalszego kości udowej manifestuje się intensywnymi i trudnymi do przeoczenia objawami klinicznymi. Występują one bezpośrednio po urazie i mogą dodatkowo narastać z upływem czasu, powodując wyraźne ograniczenie funkcji kończyny dolnej.
Do najbardziej typowych objawów złamania końca dalszego kości udowej (w tym kłykcia kości udowej) należą:
- silny, ostry ból zlokalizowany w obrębie kolana oraz dolnej części uda, nasilający się przy próbie ruchu lub obciążenia,
- niemożność obciążenia kończyny – pacjent nie jest w stanie stanąć na nodze, nawet częściowo,
- rozległy obrzęk i zasinienie – w okolicy kolana, często obejmujący również udo i podudzie,
- widoczna deformacja kończyny – szczególnie przy złamaniach przemieszczonych kolano może być nienaturalnie wygięte, skrócone lub obrócone,
- ograniczenie lub całkowita utrata ruchomości stawu kolanowego – próba zgięcia lub wyprostu jest bardzo bolesna lub niemożliwa.
Dodatkowo, w przypadku urazów z komponentą wewnątrzstawową może wystąpić krwiak w jamie stawu (hemarthrosis), powodujący bolesne rozdęcie kolana i napięcie tkanek miękkich.
Ze względu na charakterystyczny mechanizm urazu, znaczne nasilenie bólu i szybko narastające objawy obrzękowe oraz funkcjonalne, złamania te są klinicznie ewidentne i rzadko pozostają niezauważone. Szybkie postawienie diagnozy i wdrożenie właściwego leczenia są niezbędne, aby ograniczyć ryzyko dalszych powikłań.
Proces diagnostyczny złamania
Diagnostyka złamania końca dalszego kości udowej opiera się na połączeniu dokładnego badania klinicznego i zaawansowanych technik obrazowych, które umożliwiają stwierdzenie obecności złamania, ale przede wszystkim ocenę jego złożoności, lokalizacji oraz ewentualnego zajęcia powierzchni stawowej.
Kluczowe etapy diagnostyki
- Badanie kliniczne – obejmuje ocenę obrzęku, deformacji, bolesności palpacyjnej, ruchomości stawu kolanowego oraz możliwości obciążenia kończyny. Często już na tym etapie można podejrzewać złamanie, jednak dokładna ocena zakresu urazu wymaga potwierdzenia obrazowego.
- Zdjęcie rentgenowskie (RTG) – wykonywane w co najmniej dwóch projekcjach (przednio-tylnej i bocznej), stanowi badanie pierwszego rzutu. Umożliwia wykrycie większości złamań, ocenę ich przebiegu i wstępnie – stopnia przemieszczenia. Jednak w przypadkach złożonych złamań śródstawowych RTG może nie oddawać pełnego obrazu uszkodzeń.
- Tomografia komputerowa (CT) z rekonstrukcją trójwymiarową – to kluczowy element diagnostyki zaawansowanej. Pozwala precyzyjnie ocenić liczbę odłamów, kierunek linii złamania, stopień przemieszczenia i udział powierzchni stawowej. Jest niezbędna do planowania leczenia operacyjnego, zwłaszcza w przypadku złamań wieloodłamowych i przezstawowych.
- Artroskopia – rzadko kiedy jest wykorzystywana jako metoda diagnostyczna, ale często stanowi wspierającą metodę obrazowania podczas zabiegu operacyjnego, zwiększając precyzję oceny i repozycji odłamów wewnątrz stawu.
Szczególne wyzwania i potencjalne błędy diagnostyczne
- Niedoszacowanie rozległości złamania na podstawie samego RTG – zwłaszcza w złamaniach wieloodłamowych z niewielkim przemieszczeniem.
- Pominięcie uszkodzenia powierzchni stawowej, gdy linia złamania przebiega tylko częściowo przez kłykcie – może prowadzić do niedostatecznej stabilizacji podczas operacji.
- Brak oceny osi kończyny i symetrii kolan – co może skutkować nieprawidłowym przywróceniem geometrii kończyny.
- Zbyt późna diagnostyka u pacjentów starszych, u których objawy mogą być mniej nasilone, a złamanie traktowane początkowo jako uraz tkanek miękkich.
Błędy w rozpoznaniu złamania końca dalszego kości udowej prowadzą do poważnych powikłań. Dlatego w diagnostyce tych złamań kluczowe jest zachowanie najwyższej czujności klinicznej, szczegółowa analiza obrazów i interdyscyplinarne podejście do planowania leczenia.
Podejście do leczenie, jego cele i rokowania
W przypadku złamania końca dalszego kości udowej nadrzędnym celem leczenia jest nie tylko zrost kostny, lecz przede wszystkim możliwie jak najdokładniejsze przywrócenie anatomicznej struktury stawu kolanowego. Najważniejsze jest odtworzenie powierzchni stawowej i przywrócenie prawidłowej osi kończyny dolnej, ponieważ każde odstępstwo od anatomicznie prawidłowej geometrii może skutkować zaburzeniami biomechaniki, przeciążeniami stawu oraz rozwojem zmian zwyrodnieniowych.
Prawidłowo przeprowadzone leczenie powinno:
- zapewnić anatomiczną repozycję odłamów, szczególnie w obrębie kłykci i powierzchni stawowej,
- przywrócić prawidłowe ustawienie osi kończyny, zapobiegając szpotawości lub koślawości kolana,
- umożliwić stabilny zrost kostny w przewidywanym czasie,
- zminimalizować ryzyko powikłań, takich jak przewlekły ból, niestabilność stawu, ograniczenie ruchomości czy przyspieszona degeneracja chrząstki stawowej.
W większości przypadków – zwłaszcza gdy złamanie obejmuje powierzchnię stawową – leczeniem z wyboru jest interwencja chirurgiczna. Pozwala ona precyzyjnie odtworzyć architekturę stawu i zapewnić odpowiednie warunki do gojenia.
Rokowanie zależy od wielu czynników: stopnia skomplikowania złamania, jakości repozycji, zastosowanej techniki, wieku pacjenta, jego ogólnego stanu zdrowia oraz przebiegu rehabilitacji. Przy prawidłowo przeprowadzonym leczeniu możliwe jest odzyskanie pełnej lub niemal pełnej sprawności, jednak powrót do funkcji sprzed urazu bywa czasochłonny i wymaga aktywnego zaangażowania pacjenta w proces terapeutyczny.
Leczenie zachowawcze
Leczenie zachowawcze złamania kości udowej nie jest standardem postępowania. Ma ono zastosowanie wyłącznie w ściśle określonych przypadkach. Można je rozważać, gdy:
- złamanie jest nieprzemieszczone i nie zaburza prawidłowej osi kończyny,
- pacjent ma poważne przeciwwskazania do leczenia operacyjnego, takie jak zaawansowana choroba układu krążenia, aktywne infekcje, znaczne ryzyko anestezjologiczne.
Postępowanie w leczeniu zachowawczym opiera się na:
- unieruchomieniu kończyny (najczęściej za pomocą ortezy lub opatrunku gipsowego),
- całkowitym zakazie obciążania kończyny przez kilka tygodni,
- w późniejszym etapie kontrolowanej rehabilitacji mającej na celu utrzymanie zakresu ruchu w stawie i zapobieganie powikłaniom wynikającym z unieruchomienia, takim jak zanik mięśni oraz sztywność stawu.
Tego typu leczenie wymaga częstych kontroli radiologicznych w celu monitorowania pozycji odłamów i postępu zrostu kostnego. Należy jednak podkreślić, że leczenie zachowawcze wiąże się z większym ryzykiem powikłań, takich jak:
- destabilizacja wstępnie prawidłowego ustawienia odłamów i w następstwie tego nieprawidłowy zrost kostny mogący prowadzić do zaburzenia osi kończyny,
- opóźniony zrost lub staw rzekomy,
- rozwój zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego z powodu nieodtworzonej powierzchni stawowej.
Z tego względu leczenie zachowawcze (nieoperacyjne) powinno być podejmowane wyłącznie po dokładnej analizie ryzyka i korzyści, z uwzględnieniem wieku pacjenta, jego stanu ogólnego oraz możliwości rehabilitacyjnych.
Leczenie operacyjne złamania kłykcia kości udowej
Leczenie operacyjne stanowi złoty standard w leczeniu większości złamań końca dalszego kości udowej, zwłaszcza gdy uraz obejmuje powierzchnię stawową, występuje przemieszczenie odłamów lub dochodzi do zaburzenia osi kończyny. Celem zabiegu jest nie tylko uzyskanie zrostu kostnego, lecz przede wszystkim precyzyjne anatomiczne odtworzenie struktury stawu kolanowego – co ma kluczowe znaczenie dla przywrócenia jego funkcji i zapobiegania powikłaniom, takim jak zmiany zwyrodnieniowe czy niestabilność stawu kolanowego.
Etapy leczenia operacyjnego
- Repozycja odłamów – wykonywana metodą otwartą lub wspomaganą artroskopowo. Użycie artroskopu może poprawić wizualizację powierzchni stawowej, szczególnie w przypadku trudnych do oceny złamań śródstawowych.
- Zespolenie wewnętrzne – najczęściej za pomocą specjalistycznych płytek, śrub blokowanych lub innych implantów stabilizujących (tzw. locking compression plates – LCP). Ich zadaniem jest trwałe utrzymanie repozycji odłamów w anatomicznej pozycji do czasu pełnego zrostu.
- Śródoperacyjna kontrola ustawienia – wykonywana z użyciem ramienia C (RTG w czasie rzeczywistym), pozwala ocenić poprawność osi kończyny, pozycję odłamów i jakość zespolenia.
W przypadku złamań o dużym stopniu fragmentacji, może pojawić się konieczność zastosowania czasowej stabilizacji zewnętrznej lub łączenia różnych technik (np. połączenie zespolenia z użyciem płyt z przeszczepem kostnym w przypadku ubytków strukturalnych).
Znaczenie prawidłowej stabilizacji i dalszego postępowania
Stabilne zespolenie jest warunkiem umożliwiającym wczesne uruchamianie stawu kolanowego i rozpoczęcie kontrolowanej rehabilitacji. Nieprawidłowe lub niewystarczające ustabilizowanie odłamów złamania może prowadzić do destabilizacji i przemieszczenia tych odłamów i w konsekwencji rodzi ryzyko zrostu w ustawieniu nieprawidłowym i wtórnej deformacji kończyny lub braku zrostu złamania.
W wybranych przypadkach, zwłaszcza u starszych pacjentów z wieloodłamowym uszkodzeniem stawu i towarzyszącą chorobą zwyrodnieniową, rozważa się także pierwotną endoprotezoplastykę stawu kolanowego jako alternatywę dla zespolenia – choć jest to rozwiązanie zarezerwowane dla szczególnych sytuacji klinicznych.
Inne formy leczenia złamań końca dalszego kości udowej
Choć leczenie operacyjne i fizjoterapia stanowią fundament terapii złamań nasady dalszej kości udowej, w wybranych przypadkach stosuje się dodatkowe metody wspomagające proces gojenia i regeneracji tkanek, szczególnie u pacjentów z podwyższonym ryzykiem powikłań kostnych, opóźnionym zrostem lub współistniejącymi ubytkami kostnymi.
1. Allogeniczne i autologiczne przeszczepy kostne
W przypadku ubytków kostnych (np. po repozycji wieloodłamowego złamania) stosuje się przeszczepy kości gąbczastej lub korowej – zarówno autologiczne (najczęściej z talerza kości biodrowej pacjenta), jak i allogeniczne (pozyskane z banku tkanek). Celem jest wypełnienie ubytku kostnego, odbudowa objętości i stabilności strukturalnej końca dalszego kości udowej oraz wspomaganie zrostu kostnego.
2. Substytuty kostne i biomateriały
Alternatywą dla przeszczepów mogą być nowoczesne substytuty kostne, np. materiały syntetyczne na bazie hydroksyapatytu, fosforanu wapnia lub lub innych substancji, które pełnią funkcję rusztowania dla tworzącej się kości. Wykazują one dobrą biozgodność i są stopniowo zastępowane przez naturalną tkankę kostną.
3. Czynniki wzrostu (np. BMP-2, BMP-7)
Białka morfogenetyczne kości (Bone Morphogenetic Proteins) – zwłaszcza BMP-2 i BMP-7 – są stosowane w wybranych przypadkach zaburzonego zrostu lub dużego ryzyka jego braku. Stymulują różnicowanie komórek mezenchymalnych w osteoblasty i przyspieszają tworzenie nowej kości. Ich użycie jest jednak kosztowne i wymaga ścisłego nadzoru ze względu na potencjalne działania niepożądane (np. ektopowe kostnienie).
4. Stymulacja magnetyczna i ultradźwiękowa (LIPUS)
Metody nieinwazyjne, stosowane wspomagająco u pacjentów z opóźnionym zrostem lub ryzykiem jego braku. Niskointensywna stymulacja ultradźwiękowa (LIPUS) może poprawiać angiogenezę i aktywność osteoblastów. Metody te są nieinwazyjne i dobrze tolerowane oraz skuteczne. Zwykle są stosowane w przypadkach istniejącego już problemu z uzyskaniem zrostu kostnego, ale są także skuteczne w leczeniu świeżych złamań przyspieszając gojenia i skracając czas konieczny do uzyskania zrostu.
Wszystkie wymienione metody są uzupełnieniem, a nie alternatywą dla standardowego leczenia chirurgicznego. Ich zastosowanie wymaga indywidualnej kwalifikacji oraz doświadczenia zespołu ortopedycznego, a wiele z nich – choć obiecujących – wciąż znajduje się na etapie selektywnego wdrażania w praktyce klinicznej.
Znaczenie i przebieg fizjoterapii w leczeniu złamań końca dalszego kości udowej
Fizjoterapia odgrywa fundamentalną rolę w leczeniu złamania końca dalszego kości udowej i ma bezpośredni wpływ na końcowy efekt terapeutyczny. Nawet najlepiej wykonana operacja nie przywróci pełnej funkcji kończyny, jeśli nie zostanie uzupełniona o odpowiednio zaplanowaną i konsekwentnie realizowaną rehabilitację.
Główne cele rehabilitacji kolana po złamaniu kłykcia:
- przywrócenie pełnego zakresu ruchomości stawu kolanowego,
- odbudowa siły i masy mięśniowej (szczególnie mięśnia czworogłowego uda),
- reedukacja chodu i koordynacji ruchowej,
- zapobieganie powikłaniom – przykurczom, zrostom, zanikom mięśniowym, niestabilności kolana oraz przewlekłemu bólowi.
Kluczowe etapy fizjoterapii:
Faza wczesna (0–6 tygodni):
- mobilizacja bierna i czynna zakresu ruchu (ROM), bez obciążania kończyny,
- ćwiczenia izometryczne mięśni uda i pośladków w celu zapobiegania zanikom,
- kontrola bólu i obrzęku, edukacja pacjenta w zakresie ochrony operowanej kończyny.
Faza środkowa (6–12 tygodni):
- stopniowe wprowadzanie obciążania kończyny – zgodnie z wytycznymi lekarza prowadzącego (najczęściej po uzyskaniu początkowego zrostu w obrazie radiologicznym),
- trening propriocepcji i równowagi,
- ćwiczenia oporowe wzmacniające mięśnie kończyny dolnej.
Faza zaawansowana (od 12 tygodnia):
- reedukacja chodu bez pomocy ortopedycznej,
- integracja ćwiczeń dynamicznych, funkcjonalnych i sportowych (w zależności od celu terapii),
- przywracanie sprawności zbliżonej do wyjściowej – zarówno pod względem siły, jak i koordynacji.
Szczególne wyzwania i ryzyka związane z fizjoterapią:
- sztywność stawu kolanowego – częstość jej występowania jest wysoka, szczególnie przy opóźnionym uruchomieniu lub leczeniu w gipsie po operacji;
- zanik mięśnia czworogłowego uda – jego osłabienie prowadzi do pogorszenia kontroli kolana i kończyny, zwiększa szanse dolegliwości bólowych kolana nie wynikających bezpośrednio ze złamania, zmniejszona siła tego mięśnia prowadzi do zaburzeń chodu.
Fizjoterapia powinna być prowadzona indywidualnie, z uwzględnieniem rodzaju złamania, zastosowanej w leczeniu techniki operacyjnej, wieku pacjenta oraz współistniejących ograniczeń. Konieczna jest także ścisła współpraca między fizjoterapeutą, a ortopedą – zarówno w zakresie decyzji o zwiększaniu dopuszczalnego obciążenia operowanej kończyny, jak i modyfikacji programu terapeutycznego.
Należy podkreślić, że przedwczesny powrót do pełnego obciążania lub aktywności sportowej bez odpowiedniego przygotowania funkcjonalnego zwiększa ryzyko nawrotu urazu, przewlekłych dolegliwości bólowych lub wtórnych uszkodzeń.
Powrót do zdrowia po złamaniu kłykcia kości udowej – czas i rokowanie
Powrót do sprawności i normalnego funkcjonowania jest zawsze kwestią indywidualną. Zależy nie tylko od prawidłowości i metod leczenia, ale od predyspozycji organizmu. Można jednak wskazać bazowe, uśrednione interwały czasowe:
- chód o kulach bez obciążania trwa zazwyczaj przez pierwsze 6–8 tygodni od operacji,
- stopniowy powrót do samodzielnego chodzenia następuje zwykle po 2–3 miesiącach od operacji,
- pełny powrót do sportu możliwy jest po kilku miesiącach, po uzyskaniu całkowitego zrostu i odzyskaniu pełnego zakresu ruchu oraz siły mięśniowej; decyzja o wznowieniu aktywności powinna być podjęta przez ortopedę na podstawie badania klinicznego i obrazowego.
Rokowanie zależy od rodzaju złamania, dokładności repozycji i przebiegu rehabilitacji. Niewłaściwe ustawienie odłamów lub pozostawione nierówności powierzchni stawowej zwiększają znacznie ryzyko rozwoju zmian zwyrodnieniowych i powikłań.
Złamanie kłykcia kości udowej – podsumowanie
Złamanie końca dalszego kości udowej (w tym kłykcia kości udowej) to poważny uraz wymagający precyzyjnej diagnostyki, indywidualnie zaplanowanego leczenia operacyjnego i długofalowej rehabilitacji. Jego złożoność wynika z lokalizacji w obrębie stawu kolanowego – co jest krytyczne dla osiowości i funkcji całej kończyny dolnej. Nawet drobne błędy w repozycji czy zaniechanie w procesie fizjoterapii mogą skutkować trwałym upośledzeniem sprawności, bólem i przedwczesnym rozwojem zmian zwyrodnieniowych.
W Grupie Lekarskiej Form leczeniem tego typu urazów zajmuje się dr n. med. Paweł Ambroziak – ortopeda i traumatolog narządu ruchu, specjalizujący się w diagnostyce i leczeniu schorzeń oraz urazów stawu kolanowego, w tym złamań okołostawowych. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu klinicznemu, dostępowi do nowoczesnych technik operacyjnych i interdyscyplinarnej opieki fizjoterapeutycznej, pacjenci leczeni przez dr. Ambroziaka mają zapewnioną kompleksową i skuteczną terapię – od momentu diagnozy urazu, przez zabieg operacyjny, aż do powrotu do pełnej i trwałej sprawności.
Jeśli zmagasz się z powikłaniami po złamaniu końca dalszego kości udowej lub innych złamaniach okołostawowych (kości udowej, kości piszczelowej, rzepki), masz zdiagnozowane uszkodzenie końca dalszego kości udowej i potrzebujesz drugiej opinii – zapraszamy do umówienia wizyty w Form.
