Zapalenie kaletki podbarkowej – przyczyny, diagnostyka, leczenie i powrót do sprawności

Zapalenie kaletki podbarkowej (bursitis subacromialis) to jedna z częstszych przyczyn bólu barku, szczególnie u osób aktywnych fizycznie oraz wykonujących – szczególnie w pracy – powtarzalne ruchy kończyną górną. Choć samo w sobie zapalenie to może być łagodne i przemijające, nieleczone prowadzi często do przewlekłych, ostrych dolegliwości bólowych i powikłań w postaci zespołu ciasnoty podbarkowej bądź uszkodzeń stożka rotatorów.

Co to jest zapalenie kaletki podbarkowej?

Jest to stan zapalny jednej z najważniejszych kaletek maziowych w obrębie barku jaką jest kaletka podbarkowa. Kaletki są to cienkościenne struktury wypełnione płynem, umiejscowione w wielu okolicach narządu ruchu. Ich rolą jest zmniejszanie tarcia pomiędzy ruchomymi, przemieszczającymi się względem siebie częściami układu mięśniowo-szkieletowego. W przypadku kaletek powierzchownych mamy do czynienia także z ochroną i amortyzacją przed siłami działającymi na kości znajdujące się płytko, blisko powierzchni skóry (np. kaletka łokciowa). W przypadku zapalenia kaletki podbarkowej – podobnie jak w przypadku innych kaletek umiejscowionych głęboko, w momencie powstania stanu zapalnego dochodzi do zwiększenia jej objętości – w efekcie do bólu, zaburzenia jej funkcji i ograniczenia ruchomości stawu.  

Kaletka podbarkowa – anatomia i umiejscowienie

Kaletka podbarkowa zlokalizowana jest w tzw. przestrzeni podbarkowej – wąskim przedziale anatomicznym pomiędzy wyrostkiem barkowym łopatki (acromionem), więzadłem kruczo-barkowym a głową kości ramiennej. Bezpośrednio przylega do ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego, będącego częścią stożka rotatorów. Jej główną funkcją jest umożliwienie swobodnego, płynnego przesuwania się ścięgien pod sklepieniem barkowym w czasie ruchu kończyny górnej – szczególnie przy unoszeniu ramienia w zakresie od 60 do 120 stopni, kiedy przestrzeń podbarkowa jest najbardziej ograniczona.

Kaletka ta działa jak amortyzator i smar – minimalizuje tarcie pomiędzy ruchomymi strukturami mięśniowo-szkieletowymi, co pozwala na harmonijną i bezbolesną pracę stawu ramiennego. Warto zaznaczyć, że choć w obrębie barku znajduje się kilka kaletek (np. kaletka podkrucza), to właśnie kaletka podbarkowa najczęściej ulega zapaleniu z powodu przeciążeń, mikrourazów lub konfliktu mechanicznego. Jej położenie w ciasnej przestrzeni anatomicznej sprawia, że nawet niewielki obrzęk może prowadzić do ucisku sąsiednich struktur, zaburzenia biomechaniki barku i powstania zespołu ciasnoty podbarkowej.

Istota problemu – bolesne ograniczenie ruchomości barku

W przebiegu zapalenia kaletki podbarkowej dochodzi do nadmiernej produkcji płynu, pogrubienia jej ścian oraz rozwinięcia obrzęku. Powiększona struktura zaczyna zajmować więcej miejsca w już i tak ograniczonej anatomicznie przestrzeni podbarkowej. W efekcie rośnie ciśnienie śródprzestrzenne, co prowadzi do ucisku otaczających struktur – przede wszystkim ścięgien stożka rotatorów – i narastającego bólu, szczególnie podczas unoszenia ramienia powyżej linii barków.

Taki stan uruchamia efekt błędnego koła: ból ogranicza zakres ruchu, brak aktywności pogarsza ukrwienie i sprzyja dalszemu pogrubieniu kaletki, co jeszcze bardziej nasila objawy. W miarę postępu mogą pojawić się wtórne przeciążenia, mikrourazy, a nawet uszkodzenia ścięgien, pogłębiające konflikt podbarkowy.

Dodatkowo, ograniczenie ruchu wywołuje kompensacje – organizm zaczyna wykorzystywać zastępcze schematy poruszania się, które prowadzą do nieprawidłowej pracy poszczególnych elementów kompleksu barkowego. To z kolei skutkuje przeciążeniami, zaburzeniem koordynacji mięśniowej, pogorszeniem stabilizacji i zwiększonym ryzykiem zwyrodnień oraz rozwoju innych schorzeń w obrębie barku.

Dlatego wczesne rozpoznanie i leczenie zapalenia kaletki podbarkowej ma kluczowe znaczenie dla zachowania funkcjonalności barku, uniknięcia przewlekłych dolegliwości i pełnego powrotu do sprawności.

Przyczyny zapalenia kaletki podbarkowej i mechanizmy powstania

Zapalenie kaletki podbarkowej może mieć charakter ostry lub przewlekły, a jego powstanie wynika najczęściej z działania powtarzalnych mikrourazów, przeciążeń lub zmian anatomicznych zaburzających prawidłową biomechanikę barku. Poniżej przedstawiono główne scenariusze kliniczne.

• Powtarzalne przeciążenia – częsta przyczyna u osób wykonujących powtarzalne ruchy kończyną górną, zwłaszcza w uniesieniu (sportowcy, trenerzy, mechanicy, fryzjerzy, malarze, elektrycy, pracownicy fizyczni w sadownictwie). Dochodzi do stopniowego podrażniania kaletki i jej struktur sąsiednich.
• Ostre urazy barku – nagłe przeciążenie, upadek na bark lub gwałtowny ruch szarpany mogą doprowadzić do bezpośredniego uszkodzenia błony maziowej kaletki i rozpoczęcia procesu zapalnego.
• Zaburzenia biomechaniki barku – niestabilność stawu ramiennego, niewydolność mięśni stożka rotatorów, ograniczenie zakresu ruchu w stawie ramiennym lub łopatkowo-piersiowym mogą powodować nieprawidłowe napięcia i tarcia w przestrzeni podbarkowej.
• Zespół ciasnoty podbarkowej (impingement) – mechaniczny konflikt w obrębie przestrzeni podbarkowej, często związany z obecnością wyrośli kostnych, haczykowatego kształtu wyrostka barkowego lub pogrubienia więzadła kruczo-barkowego. Ciasnota prowadzi do wtórnego zapalenia kaletki na skutek przewlekłego ucisku.
• Zmiany zwyrodnieniowe – z wiekiem dochodzi do degeneracji tkanek miękkich oraz zmniejszenia elastyczności struktur okołostawowych, co może sprzyjać mikroprzeciążeniom i przewlekłemu drażnieniu kaletki.
• Choroby ogólnoustrojowe – rzadziej przyczyną zapalenia kaletki podbarkowej są procesy o podłożu zapalnym (np. reumatoidalne zapalenie stawów, dna moczanowa, łuszczycowe zapalenie stawów) lub infekcyjnym (bakteryjne zapalenie kaletki, szczególnie w przebiegu immunosupresji lub zakażeń przenikających z tkanek sąsiednich).

W rzeczywistości wiele przypadków zapalenia kaletki podbarkowej ma charakter wieloczynnikowy, a powtarzalne mikrourazy często współistnieją z zaburzeniami napięcia mięśniowego, nieprawidłową postawą i zmianami degeneracyjnymi.

Objawy zapalenia kaletki podbarkowej

Zapalenie kaletki podbarkowej objawia się przede wszystkim bólem i ograniczeniem ruchomości i funkcji barku, co znacząco wpływa na codzienne aktywności – od ubierania się, przez podnoszenie przedmiotów, aż po sen. Obraz kliniczny może być zróżnicowany w zależności od fazy i nasilenia stanu zapalnego, ale istnieje szereg najczęstszych, typowych objawów. Należą do nich:

• ból w przednio-bocznej części barku, często promieniujący w kierunku ramienia; ból nasila się przy ruchach aktywnych, zwłaszcza przy unoszeniu kończyny powyżej linii barków lub przy wykonywaniu ruchów rotacyjnych,
• ból nocny, szczególnie dokuczliwy podczas leżenia na zajętej zapaleniem stronie; to typowy objaw dla stanów zapalnych kaletek głęboko położonych, które w tej pozycji ulegają dodatkowo uciśnięciu,
• trudności w wykonywaniu czynności nad głową, takich jak sięganie po przedmioty z półki, mycie głowy czy zakładanie ubrania przez głowę, często pojawia się tzw. „łuk bolesny” – zakres ruchu, w którym ból jest szczególnie intensywny (najczęściej między 60° a 120° uniesienia ramienia),
• ograniczenie ruchomości i uczucie sztywności, wynikające z obrzęku kaletki oraz obronnego napięcia mięśniowego w okolicy barku,
• tkliwość przy ucisku w okolicy wyrostka barkowego oraz – rzadziej – widoczny obrzęk w przednio-bocznej części barku, jeśli stan zapalny jest nasilony.

W przewlekłych przypadkach część dolegliwości może ulec wyciszeniu, ale utrzymuje się ograniczenie funkcjonalne i tendencja do nawrotów, zwłaszcza przy braku leczenia przyczynowego i fizjoterapii.

Diagnostyka zapalenia kaletki podbarkowej

Skuteczna diagnostyka zapalenia kaletki podbarkowej opiera się na dokładnym wywiadzie, badaniu klinicznym oraz badaniach obrazowych. Celem jest nie tylko potwierdzenie obecności stanu zapalnego, ale również identyfikacja przyczyn i ewentualnych współistniejących patologii w obrębie barku – tu ważna jest także diagnostyka różnicowa.

• Wywiad i badanie fizykalne – lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad dotyczący lokalizacji, charakteru i czasu trwania bólu oraz mechanizmu jego powstania. W badaniu klinicznym oceniany jest zakres ruchomości stawu ramiennego oraz reakcje bólowe podczas testów prowokacyjnych, takich jak test Neera czy test Hawkinsa, które pomagają w wykryciu konfliktu podbarkowego.
• Ultrasonografia (USG) – szybkie, nieinwazyjne i bardzo użyteczne badanie pozwalające na ocenę obecności płynu w kaletce, zmian zapalnych, zgrubienia jej ścian oraz ewentualnych uszkodzeń ścięgien stożka rotatorów. USG ortopedyczne umożliwia również wykonanie celowanej iniekcji do kaletki, jeśli zachodzi taka potrzeba.
• Rezonans magnetyczny (MRI) – najbardziej precyzyjne badanie w diagnostyce tkanek miękkich barku. Umożliwia dokładną ocenę kaletki podbarkowej, a także identyfikację współistniejących patologii, takich jak uszkodzenia stożka rotatorów, zmiany w obrębie torebki stawowej czy obecność konfliktu podbarkowego. Rezeonans magneczyny szczególnie wskazany jest w przypadkach przewlekłych lub niejasnych diagnostycznie.
• RTG stawu barkowego – choć nie uwidacznia kaletek, pozwala na ocenę struktur kostnych. W badaniu rentgenowskim można stwierdzić obecność osteofitów, deformację wyrostka barkowego (np. jego haczykowaty kształt), zwężenie przestrzeni podbarkowej czy inne zmiany kostne świadczące o możliwym konflikcie mechanicznym.
• Punkcja kaletki i badanie płynu – wykonywane rzadko, zarezerwowane głównie dla przypadków podejrzenia infekcyjnego zapalenia kaletki. Pobrany płyn poddaje się analizie cytologicznej i mikrobiologicznej w celu identyfikacji ewentualnego patogenu.

Dobrze przeprowadzona diagnostyka pozwala nie tylko na trafne rozpoznanie zapalenia kaletki, ale także na zaplanowanie odpowiedniego i przyczynowego leczenia – zarówno zachowawczego, jak i w razie potrzeby operacyjnego.

Leczenie zapalenia kaletki podbarkowej – podejście i cele

Leczenie zapalenia kaletki podbarkowej wymaga indywidualnego podejścia, opartego na ocenie stopnia zaawansowania zmian, czasu trwania objawów, mechanizmu ich powstania oraz obecności współistniejących patologii w obrębie barku. Terapia powinna być kompleksowa i ukierunkowana nie tylko na łagodzenie bólu, ale przede wszystkim na eliminację przyczyn, które doprowadziły do zapalenia oraz odbudowę prawidłowej funkcji stawu ramiennego.

Najważniejsze cele leczenia zapalenia kaletki podbarkowej to:

• redukcja stanu zapalnego i bólu – czyli opanowanie objawów, które ograniczają codzienne funkcjonowanie pacjenta oraz prowadzą do wtórnych zmian kompensacyjnych;
• odciążenie struktur podbarkowych i poprawa biomechaniki barku – poprzez działania zmniejszające ucisk w przestrzeni podbarkowej oraz przywracające prawidłowy balans mięśniowy obręczy barkowej,
• przywrócenie pełnego zakresu ruchu i funkcji barku – czyli eliminacja ograniczeń ruchomości oraz przywrócenie precyzyjnej i bezbolesnej pracy całego kompleksu barkowego;
• zapobieganie nawrotom i przewlekłości schorzenia – poprzez eliminację czynników prowokujących, edukację pacjenta, stabilizację stawu oraz wdrożenie ukierunkowanego programu fizjoterapeutycznego.

W zależności od postaci choroby – ostrej lub przewlekłej – oraz odpowiedzi pacjenta na leczenie zachowawcze, możliwe jest zastosowanie różnorodnych metod terapeutycznych: od farmakoterapii, przez iniekcje dostawowe i fizjoterapię, aż po leczenie operacyjne w przypadkach opornych na inne formy terapii.

Leczenie zachowawcze zapalenia kaletki podbarkowej

Leczenie zachowawcze stanowi podstawowy i najczęściej skuteczny sposób postępowania w przypadku zapalenia kaletki podbarkowej, szczególnie w jego ostrym i podostrym stadium. Jego celem jest kontrola objawów, eliminacja czynników prowokujących oraz przywrócenie prawidłowej funkcji barku bez konieczności interwencji chirurgicznej.

Istotne elementy terapii zachowawczej to:

• odpoczynek i modyfikacja aktywności – w pierwszym etapie leczenia zaleca się ograniczenie czynności nasilających ból, zwłaszcza ruchów kończyną uniesioną oraz długotrwałych obciążeń statycznych; jednocześnie unika się całkowitego unieruchomienia, które może pogłębiać sztywność stawu;
• farmakoterapia przeciwzapalna – niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) w formie doustnej lub miejscowej (żele, kremy) pomagają zmniejszyć ból i stan zapalny; w przypadku nasilonych dolegliwości możliwe jest także zastosowanie leków przeciwbólowych z grupy analgetyków niespecyficznych;
• iniekcje dostawowe z glikokortykosteroidami – podanie sterydu bezpośrednio do kaletki pod kontrolą USG może przynieść szybką ulgę w bólu i znacząco ograniczyć proces zapalny; należy jednak stosować je rozważnie, z zachowaniem odpowiednich odstępów czasowych, aby uniknąć ryzyka osłabienia tkanek miękkich;
• fizjoterapia i terapia manualna – odpowiednio dobrany program ćwiczeń usprawniających i wzmacniających, prowadzony pod okiem fizjoterapeuty, ma kluczowe znaczenie dla przywrócenia właściwego zakresu ruchu oraz poprawy funkcji barku; w pierwszym etapie koncentruje się na mobilizacji, redukcji napięć oraz technikach poprawiających ślizg ścięgien, a w kolejnych – na reedukacji wzorca ruchowego (więcej w dalszej części tekstu);
• zabiegi fizykoterapeutyczne – terapia wspomagająca, w tym ultradźwięki, laseroterapia, krioterapia czy prądy TENS, może skutecznie zmniejszać stan zapalny, wspomagać regenerację i łagodzić dolegliwości bólowe.

W zdecydowanej większości przypadków, przy konsekwentnie prowadzonej terapii zachowawczej i wytrwałej współpracy pacjenta, możliwe jest całkowite ustąpienie objawów zapalenia kaletki podbarkowej oraz powrót do pełnej sprawności bez potrzeby interwencji chirurgicznej.

Leczenie operacyjne zapalenia kaletki podbarkowej

Leczenie operacyjne zapalenia kaletki podbarkowej zarezerwowane jest dla przypadków, w których mimo prawidłowo prowadzonego leczenia zachowawczego utrzymują się dolegliwości bólowe i ograniczenia funkcjonalne. Dotyczy to przede wszystkim pacjentów z przewlekłą postacią schorzenia, współistniejącym zespołem ciasnoty podbarkowej lub podejrzeniem uszkodzeń struktur sąsiednich – takich jak ścięgna stożka rotatorów.

Najczęściej stosowane procedury operacyjne w leczeniu zapaleń kaletki podbarkowej

• Artroskopowe oczyszczenie kaletki (bursektomia) – zabieg polegający na usunięciu zapalnie zmienionej kaletki podbarkowej. Wykonywany metodą małoinwazyjną – artroskopowo, przy pomocy miniaturowej kamery i precyzyjnych narzędzi wprowadzanych do barku przez niewielkie nacięcia skórne. Bursektomia pozwala na redukcję stanu zapalnego, zmniejszenie ucisku w przestrzeni podbarkowej i poprawę warunków ślizgu ścięgien.
• Usunięcie wyrośli kostnych (osteofitów) – jeżeli w badaniach obrazowych stwierdzono obecność kostnych narośli na wyrostku barkowym lub zwężenie przestrzeni podbarkowej, wykonuje się ich artroskopowe usunięcie (tzw. akromioplastyka). Zabieg ten ma na celu wyeliminowanie mechanicznego konfliktu i zapobieganie nawrotowi dolegliwości.
• Zabiegi towarzyszące – operacje kaletki często łączone są z rekonstrukcją uszkodzeń stożka rotatorów lub innych tkanek miękkich barku. Leczenie operacyjne ma więc charakter kompleksowy i jest dostosowywane do pełnego obrazu klinicznego przypadku pacjenta.

Dzięki nowoczesnym technikom artroskopowym operacje te są małoinwazyjne, cechują się niskim ryzykiem powikłań i pozwalają na szybkie rozpoczęcie lub kontynuowanie rehabilitacji (fizjoterapii). Jest to kluczem do sukcesu leczenia operacyjnego.  

Inne formy leczenia zapalenia kaletki podbarkowej

W leczeniu zapalenia kaletki podbarkowej – szczególnie w przypadkach przewlekłych, nawrotowych lub opornych na standardowe postępowanie – możliwe jest zastosowanie nowoczesnych metod wspomagających. Nie zastępują one podstawowych form terapii, ale mogą znacząco przyspieszyć powrót do zdrowia i/lub poprawić komfort pacjenta.

Do najczęściej stosowanych form leczenia zapalenia kaletki podbrakowej należą:

• terapia falą uderzeniową (ESWT) – wykorzystuje energię fali akustycznej do stymulacji procesów regeneracyjnych w obrębie tkanek miękkich; może być pomocna w przewlekłych stanach zapalnych oraz przy wtórnym zwapnieniu tkanek okołostawowych,
• iniekcje z osocza bogatopłytkowego (PRP) – preparat autologiczny pozyskiwany z krwi pacjenta, bogaty w czynniki wzrostu; podanie PRP do kaletki lub w jej bezpośrednie sąsiedztwo ma na celu przyspieszenie gojenia tkanek i złagodzenie stanu zapalnego, zwłaszcza w przypadkach przewlekłych i przeciążeniowych;
• kinesiotaping – elastyczne plastry stosowane jako uzupełnienie terapii, wspomagają stabilizację barku, poprawiają propriocepcję i mogą łagodzić ból poprzez zmniejszenie napięcia skóry i tkanek podskórnych;
• suplementacja wspierająca tkankę łączną – w niektórych przypadkach zaleca się suplementację preparatami zawierającymi kolagen, witaminę C czy MSM, co może wspomagać regenerację ścięgien i poprawiać jakość tkanek miękkich.

Choć skuteczność tych metod może być zróżnicowana i zależy od wielu czynników indywidualnych, ich rola jako elementu uzupełniającego kompleksowe leczenie jest coraz częściej doceniana – szczególnie w nowoczesnym podejściu do przewlekłych patologii narządu ruchu.

Rola i znaczenie fizjoterapii w leczeniu zapalenia kaletki podbarkowej

Fizjoterapia stanowi fundament skutecznego leczenia zapalenia kaletki podbarkowej – zarówno w ostrym stadium choroby, jak i w procesie rekonwalescencji oraz profilaktyki nawrotów. Jej zadaniem nie jest wyłącznie złagodzenie objawów, ale przede wszystkim przywrócenie prawidłowej biomechaniki barku i odbudowa jego prawidłowej funkcji ruchowej.

Zindywidualizowany program rehabilitacyjny powinien być prowadzony etapowo i pod stałą kontrolą doświadczonego fizjoterapeuty. Kluczowe cele fizjoterapii obejmują:

• redukcję stanu zapalnego i napięć mięśniowych – na początkowym etapie terapia skupia się na technikach manualnych (np. terapia tkanek miękkich, techniki powięziowe), wspomaganych fizykoterapią (zimno-lecznictwo, laser, ultradźwięki), które pomagają zmniejszyć dolegliwości bólowe i przyspieszyć proces gojenia;
• poprawę zakresu ruchomości stawu ramiennego – szczególnie w zakresie odwodzenia i rotacji, które są najbardziej ograniczone w przebiegu zapalenia kaletki; w tym celu stosuje się techniki mobilizacji stawu, ćwiczenia rozciągające oraz ćwiczenia aktywizujące układ nerwowo-mięśniowy;
• wzmocnienie mięśni stożka rotatorów i stabilizatorów łopatki – odbudowa siły i koordynacji w obrębie tych struktur jest podstawowa dla przywrócenia równowagi mięśniowej i zapobiegania nawrotom;
• reedukacja wzorców ruchowych i trening funkcjonalny – w dalszym etapie terapii nacisk kładzie się na naukę prawidłowego ustawienia łopatki, kontrolę ruchów ramienia oraz integrację barku w złożonych zadaniach ruchowych;
• profilaktyka i edukacja pacjenta – fizjoterapia nie kończy się wraz z ustąpieniem bólu; najważniejsze jest nauczenie pacjenta właściwej ergonomii ruchu, prawidłowego wykonywania codziennych czynności oraz wprowadzenie ćwiczeń profilaktycznych do rutyny treningowej i/lub zawodowej.

Odpowiednio prowadzona fizjoterapia nie tylko skraca czas leczenia, ale przede wszystkim znacząco zmniejsza ryzyko przewlekłości dolegliwości, rozwoju wtórnych przeciążeń i nawrotów objawów. W przypadku leczenia operacyjnego, fizjoterapia jest również nieodłącznym elementem procesu rekonwalescencji – decyduje o długofalowym sukcesie zabiegu i powrocie do pełnej sprawności.

Jak długo trwa leczenie zapalenia kaletki podbrakowej? Rokowania

Powrót do pełnej sprawności po zapaleniu kaletki podbarkowej zależy od wielu czynników, w tym przede wszystkim od stopnia nasilenia objawów, czasu trwania choroby przed rozpoczęciem leczenia, obecności zmian współistniejących oraz konsekwencji w przestrzeganiu zaleceń terapeutycznych.

W przypadku ostrego lub podostrego zapalenia, wdrożenie leczenia zachowawczego – z odpowiednią fizjoterapią – pozwala uzyskać pełne ustąpienie objawów zazwyczaj w ciągu 2-6 tygodni. W przypadkach przewlekłych, w których doszło do utrwalonych zaburzeń biomechaniki lub wtórnych zmian w obrębie tkanek miękkich, proces rekonwalescencji może wydłużyć się do 3–4 miesięcy, a w niektórych sytuacjach – nawet dłużej.

Po leczeniu operacyjnym (np. bursektomii, akromioplastyce) rekonwalescencja trwa zazwyczaj od 6 do 12 tygodni, przy czym istotne znaczenie ma właściwie opracowana i wdrożona rehabilitacja. Pacjenci mogą wrócić do aktywności zawodowej i sportowej zwykle po 3–4 miesiącach, o ile nie występują powikłania lub współistniejące uszkodzenia stożka rotatorów.

Rokowanie w przypadku zapalenia kaletki podbarkowej jest bardzo dobre, o ile leczenie zostanie wdrożone na odpowiednim etapie i prowadzone kompleksowo.  

Zapalenie kaletki podbarkowej – Podsumowanie

Zapalenie kaletki podbarkowej to schorzenie, które – mimo częstego bagatelizowania – może w istotny sposób wpływać na komfort życia, ograniczając sprawność kończyny górnej i utrudniając codzienne funkcjonowanie. Nieleczone lub nieprawidłowo leczone, może prowadzić do wtórnych przeciążeń, utrwalenia nieprawidłowych wzorców ruchowych i postępujących zmian zwyrodnieniowych w obrębie barku.

Wczesne, prawidłowe rozpoznanie i odpowiednio zaplanowane leczenie – obejmujące nie tylko redukcję stanu zapalnego, ale również pracę nad biomechaniką barku i przywróceniem pełnej funkcji – odgrywają kluczową rolę w ograniczaniu ryzyka powikłań i przewlekłości choroby.

W Grupie Lekarskiej Form pacjenci zmagający się z chorobami i urazami barku mają dostęp do kompleksowej diagnostyki obrazowej, indywidualnie dobieranych metod leczenia zachowawczego lub zabiegowego, a także nowoczesnej fizjoterapii ukierunkowanej na funkcjonalne usprawnienie leczonej okolicy.

Wśród specjalistów zespołu lekarskiego Form znajduje się również dr. Maciej Miszczak, lekarz ortopeda-traumatolog, specjalizujący się w leczeniu schorzeń barku.